Bedevaarder of bedelaarder?

Nat afscheid van Sicilië, maar de regenkledij beschermt me goed tegen de wind tijdens de overtocht over de Straat van Messina, wat nog geen halfuur in beslag neemt. Calabrië is misschien wel het lelijkste wat ik totnogtoe te zien kreeg, niet zozeer o.w.v. het landschap, wel wegens de vele onafgewerkte gebouwen hier. Aan ongeveer elk huis mankeert er wel een verdieping, een muur of een dak.

Het verkeer in Reggio di Calabria is hectisch, bijwijlen gevaarlijk. Assertief baan ik me een weg doorheen het claxonconcert. Een dan gedraagt deze bedevaarder zich voor het eerst iets minder hoffelijk, wanneer in het centrum twee kleine meisjes om een aalmoes schooien. Niet dat ik erg grof word, maar ik heb botweg geweigerd, zelfs geen koekje of een stukje brood kon er vanaf. Is het de gejaagdheid in het verkeer? Spijt komt te laat, want de kinderen proberen hun geluk al elders.

Veel tijd om rond te kijken heb ik deze dagen niet: kilometers malen zijn nu de hoofdzaak. Langs de niet al te drukke kustweg lukt me dat prima. ’s Avonds ben ik te gast bij twee arme Indiërs die hier in de groenteteelt werken. Ze stellen zich aan me voor met hun Italiaanse namen, omdat hun echte namen voor mij niet uit te spreken zijn: Gianni en Giuseppe zijn nu tien maand in Italië en hebben hun draai nog niet echt gevonden. Maar ze gedragen zich heel wat beschaafder dan ikzelf vanmiddag tegen de bedelaarstertjes!