Blijde intrede in Italië

Vandaag, precies vijf jaar geleden, vertrok ondergetekende, met blik op oneindig, voor zijn eerste exploot: de vierenhalve maand lange reis naar dat bedevaartsoord in die uithoek van Spanje. Toen onwetend van wat komen zou. En het werd – niet zoals gevreesd, wel zoals gehoopt – de machtigste ervaring uit mijn leven.

Ik pen deze regels neer tijdens de overvaart van Corsica naar Sardinië. Die duurt een uurtje. Om Corsica te leren kennen heb je meer nodig dan deze drieënhalve dag: ik vertrek met mijn impressies van de mysterieuze, immer in mist gehulde bergen; van een aan-den-lijve ondervonden contrast tussen het klimaat in het binnenland en dat aan de kust, op slechts twintig tot dertig kilometer afstand; en tenslotte van het gereserveerde, maar zeker niet vijandige contact met de bewoners, in zekere zin aan hun lot overgelaten door het moederland.

Ik sta op het punt het legendarische contrast tussen beide eilanden te ervaren. Is het zo sterk als vaak wordt beweerd? We zullen zien…

Blij de overtocht te hebben overleefd. De wateren in de Straat van Bonifacio zijn erg woelig, de relatief kleine veerboot is dus erg onderhevig aan het spel der golven.

Het dorpje Santa Teresa di Galura ligt er zo vredig bij, de weersvooruitzichten voor de volgende dagen zo weinig denderend, dat ik besluit om er vandaag een punt achter te zetten. Een uitgebreide siësta op de kerktrap, te midden van een groepje ouderlingen die op mijn fiets passen. Taalproblemen doen zich niet echt voor, vermits hun Sardisch dialect nogal wat Catalaanse invloeden heeft, en ik me dus vrij vlot van het Spaans bedien. Toch tracht ik eenvoudige Italiaanse uitdrukkingen en zinnetjes te gebruiken, zodat de mannen zich amuseren met die mengelmoes van beide talen, overgoten met wat Latina sine flexione.

Op een acht kilometer verder gelegen camping tref ik als enige levende ziel een zeventigjarige Deen. Peni spreekt redelijk Engels en heeft veel gefietst in heel Europa en daarbuiten. Hij gebruikt nog steeds hetzelfde kampeermateriaal van veertig jaar terug, en een idem dito fiets met ouderwetse trommelremmen en een vijfversnellingsnaaf. Met deze sympathieke knul zoek ik een restaurantje op om een vrij uitgebreid menu te gaan nuttigen.

Niettemin iets boven mijn budget, maar 6 mei heeft voor mij nu eenmaal die speciale betekenis. Hoogst amusant toch hoe ik, telkens opnieuw, erin slaag uitvluchten te verzinnen om extra uitgaven goed te praten. Anderzijds heb ik geen financiële problemen hoor. En ik moet dat Italiaans geld nog even gewoon worden.