“Als het opnieuw regent bent u weer in Marseille”

Deze dag valt letterlijk en figuurlijk, in elke mogelijke betekenis in het water. Mariano blootshoofds, ik met zijn hoed, zo gaan we op jacht naar een nieuw voorwiel. Een hele avenue vol met cycles, maar bijna allemaal motocycles. Ik voel al nattigheid, maar Mariano slaagt er niettemin in twee herstelateliers voor fietsen op te sporen. Het eerste is gesloten, het tweede… zonder mecanicien die een nieuw wiel zou kunnen vlechten. En de verkoper is zelfs te lui om een kijkje te nemen in zijn magazijn.

Ik trek het me allemaal niet te erg aan en concentreer mijn volle aandacht dan maar op de bootreis voor deze nacht. Morgen in Bastia zoek ik verder, al moet er een wiel van een mountainbike op! Maar doorgaan zal ik! Ach, ik moet trachten Rome te bereiken en de familie vragen een nieuw wiel vanuit België mee te brengen. Dat moet toch lukken?!

Na de middag spreken we opnieuw af aan de balie van het hotel. De bazin hoort er voor het eerst dat ik in juli Mariano opnieuw zal opzoeken: “Dus wanneer het opnieuw begint te regenen, dan weet ik dat u in de stad bent, mijnheer!” Soms heb ik zelfs de indruk dat die wolken me hardnekkig blijven volgen. Hopelijk niet tot op Corsica. Mariano weerstaat het slechte weer dapper en begeleidt me tot aan de boot. Het uur van afscheid breekt aan, maar dit is geen definitief vaarwel. Tussen Italië en Spanje heb ik iets om naar uit te kijken, en dat maakt deze zesenhalve maand toch ietwat lichter.

Heb ik twee dagen te Marseille verloren, dan heb ik er ongetwijfeld één goede vriend gewonnen. Ook van Samir heb ik nog even afscheid genomen.

Mariano heeft ervaring met het leven op Corsica, vermits hij er enkele jaren verbleef. Op zijn vraag hoe ik me er denk te mogen gedragen reageert hij heel positief. Hoffelijkheid is de sleutel die alle deuren opent, en dat werkt zowat overal. Ik was er te Marseille getuige van hoe Mariano er met kalmte en vastberadenheid in gelukt is twee jongeren te sussen die elkaar met getrokken messen te lijf wilden:

• Toe jongens, steek die wapens toch weg. Is het de bajes waard waarom jullie vechten? Dat is toch geen manier van doen! Ik draag zelf geen wapen, en ik heb het nog nooit nodig gehad. Steek gauw weg voor de politie jullie betrapt. Kijk hier naar mijn vriend, die helemaal vanuit België hierheen is gefietst. Die heeft ook geen wapens.

Antwoordt een van de rekels brutaal in mijn richting:

• Hoe verdedig jij je dan als je aangevallen wordt?
• Nog nooit heeft iemand mij aangevallen of bedreigd. Ik blijf hoffelijk, in alle omstandigheden. Steek dat mes weg; jij wil toch niet de eerste zijn die mij bedreigt!

En verbaasd laat hij me de kans om eigenhandig het mes dicht te vouwen. En tot zijn tegenstander:

• Vooruit, jij ook. Geef die kleine Belg tot geen al te negatief beeld van deze stad.

De jongen bergt het steekwapen op en verdwijnt. De andere slaagt er zelfs nog in iets als een verontschuldiging te mompelen en loopt weg in tegenovergestelde richting. Mariano knipoogt: “Jij hebt nog meer lef dan ik”. Beiden weten we dat het er in dergelijke situaties op aankomt je opponent open, kalm en eerlijk recht in de ogen te kijken, en zelfs je angstgevoelens niet volledig te verbergen. Met hoffelijkheid dwing je respect af. Door ze recht in de ogen te kijken beschouwen ze je niet langer als een naamloos wezen, maar wel als een concreet persoon. Een naamloos wezen kan je zonder scrupules te lijf gaan. Maar iemand die je recht in de ogen durft te kijken neersteken of neerschieten, dat is andere koek!

Mariano verzekert me dat dit een bijzonder gewaardeerde houding is in het hele gebied rond de Middellandse Zee: hoffelijkheid. Reeds vanaf mijn vertrek ben ik de hoffelijkheid geen enkele keer uit het oog verloren. Het is mijn wens haar altijd in ere te houden tot aan mijn thuiskomst. En ook daarna…

Op dit ogenblik vaart het schip de haven uit. Met iets als heimwee valt mijn blik naar buiten, naar deze absurde grootstad waar je een simpele panne aan je fiets niet eens kan laten herstellen, waar een vriend achterblijft. De lange wandeling gisteren, tot aan de Vallon d’Auffes, de heuvel met de Notre-Dame-de-la-Garde, het verdwijnt stilaan in de mist. Het château d’Iff is de laatste groet…