Ik ben terug in Marseille en toch regent het niet

Raar voelt het aan na bijna drie maand weer in datzelfde Marseille aan te komen. Hetzelfde hotel, Samir, die gratis mijn vijftien kilo wasgoed in de trommel stopt, blij als hij is met het kaartje vanuit Rome. En uiteraard Mariano, nog niets veranderd, worstelend met zijn droom: zijn eigen zeilbootje. Maar een appartement heeft hij nog steeds niet…

De bazin van het hotel heeft een grotere kamer voor me vrijgehouden. Ze rekent me evenwel niet meer aan dan vorige keer. Alles heel erg correct, dus. Geamuseerd luister ik naar haar verhaal, waarom ze resoluut weigert de kamers van een elektronisch cijferslot te voorzien:

• Ik weet het, ik zou op personeel kunnen besparen. Maar dan heb je geen enkele controle meer op wie er hier over de vloer komt. Ooit kwam hier een keurig koppel binnen. Die lui vroegen me een kamer voor na de middag. Geen probleem, dacht ik. En toen ze ’s avonds vertrokken was die dame in de wolken over hoe proper het hier wel niet was. Ze verzekerde me dat ze hier nog zou terugkomen. En dat deed ze… tien minuten later… met een andere heer.

Maar onze bazin waakt angstvallig over de reputatie van haar hotelletje. Het is duidelijk dat zij een deftige klantenkring verkiest boven prostitutie.