| Gedichten
verzameld door mijn Ouders.
Er volgen ook gedichten en teksten door hen zelf geschreven.
*
Zowel
mijn vader als mijn moeder hielden veel
van de literatuur en poëzie van
Felix Timmermans
ADAGIO
was voor mijn moeder
een bron van bezinning.
Enkele weken voor ze stierf
koos ze er nog een gedicht uit
om op haar kerstwensen
te schrijven.
D'engelen
deden het dan sneeuwen
D'engelen deden het dan sneeuwen
en als 't wit was overal,
gingen zij hun harpen halen
voor het wonder in de stal.
Alles, was daar nu voorhanden:
koude, armoe, stilte, nacht
Jozef en Maria kwamen
en Maria kreunde zacht.
Daar werd dan het Kind geboren,
op wat duffig strooi geleid,
maar toen brak de Hemel open
dauwd' en zong van zaligheid.
Ach 't gebeurde lang geleden.
Maar wie stil en eenzaam gaat
voelt het in zijn hart nog zingen
en die dauw op zijn gelaat.
Felix Timmermans
*
AVONDLIEDEKE
't
Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even vóór het slapen gaan,
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan
Of
ik geen ogen heb doen schreien,
Geen weemoed op een wezen lei;
Of ik aan liefdeloze mensen
Een woordeke van liefde zei.
En
vind ik in het huis mijns herten,
Dat ik één droefenis genas,
Dat
ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was...;
Dan
voel ik op mijn jonge lippen,
Die goedheid lijk een avondzoen...
't Is goed in 't eigen hert te kijken
En zó z'n ogen toe te doen.
Alice
Nahon
*
De
dag van Eden
In memoriam matris
Als ik vanavond thuiskom ben je weg.
Ik zal de tuin inlopen rokend en verdrietig
om al het liefs dat ik je wilde zeggen.
Je zwarte stoel staat in het erwtenbed.
Je zat er vaak tussen twee beurten in
nog met je handen aan de groene lussen
een uur vol gras en vogels uit te rusten,
de druppels zweet al haastig weggewist.
Een fijne sluier zand ligt op je stoel.
Ik zal hem in spiraaltjes openblazen.
Want je bent weg, ik moet mij nooit meer haasten.
Voor hoeveel jaren is dat nu voorgoed.
II
Ik keek door het venster maar je was er niet.
De kamer schijnt eensklaps te groot geworden
met weggeschoven stoelen, lege borden.
Je bril ligt in je boek, vergeet hem niet.
Van ergens dringt je stem nog tot mij door.
Ik weet het al, je bent waarschijnlijk boven,
ik zal het kraken van de treden horen,
je woorden zijn je altijd even voor.
De deur staat op een kier, je komt terug
je was alleen maar weg om iets te halen.
Het duurt wel lang, mijn ogen staan vol tranen,
een onverdacht verdriet achter je rug.
Anton van Wilderode
*
Je
staat achter het raam zonder gezicht.
De notelaar met geverniste blaren
glanst van een zuiver en onwerelds licht
dat huiveringen legt over je haren.
Je draagt iets in je hand ik zie niet wat
een boek een brief een sjaaltje voor de winter
maar zeker iets dat ik vergeten had
en dat je je herinnerde daarginder.
Ik kom al moeder (bonzend van geluk).
Je hoort mij niet ik zie de grote blaren
achter je schouders schommelen en bedaren.
Maar op de drempel staat je voetafdruk
Antoon
Van Wildenrode
*
Gisteren
was ik wat aan het rommelen
tussen lieve snuisterijen
van mijn ouders en grootouders
en opeens,
zomaar openeens
schoot mij volgende tekst te binnen:
Daar alleen kan liefde wonen,
daar alleen is 't leven goed,
waar men stil en ongedwongen
alles voor elkander doet.
Zo hebben zij geleefd
en ik vermoed dat dit de reden was
van hun stil en diep geluk.
ria
*
November
Uit
de november-nevel
boven het stille land,
droom ik van het verleden;
en... kijk naar verder,
naar de overkant.
Aanraken kan ik niet,
maar weten
en soms voelen,
dat jullie daar verblijven;
en... er gelukkig zijn.
Een aureool van liefde,
de armen om elkaar;
nooit meer
gescheiden zijn, ultieme
Liefde, diep en waar.
Jullie hadden saâm
voor mij
een heerlijke naam
“ mijn ouders ”
bidt voor mij?
Aâm
ria - 16.11.05
|
