| De Duitse schlager |
 |
in Nederland en België |
KAI WARNER
°27.10.1926 - +9.7.1982
Het begin van de muzikale loopbaan van Werner Last loopt parallel met die van zijn 2 andere muzikale broers Hans en Robert. Ze draaiden alle 3 mee in de Bremense variétéwereld, ze speelden in het dansorkest van Radio Bremen en ze werden alle 3 lid van het Last-Becker ensemble. Na het opdoeken van het Bremens dansorkest in 1948 trekt Werner naar New-York, samen met zijn kersvers vrouwtje, een 18-jarige Amerikaanse van Noorse komaf, die hem later 2 zonen zou schenken, Steven en Werner, jr. Deze laatste is met zijn eigen big-band in de voetsporen van zijn vader getreden. 10 jaar later komt het gezin Werner Last naar Duitsland terug, waarbij hij zich toelegt op het componeren van filmmuziek. In 1966, 2 jaar later dan zijn broer Hans, alias James tekent hij een contract met Polydor. Hij ontdekt Renate Kern , prodjoest haar platen en richt zijn eigen orkest op onder de naam Kai Warner. Hij maakt platen in het zelfde genre als zijn broer James, met ongeveer dezelfde muzikanten, dus ook met broertje Robert aan het drumstel. Het is eraan te horen … Bij James war er zo bij vb. de Non Stop Dancing reeks, bij Kai heette die "Go In Vol. ...". Ik herinner me nog de eerste keer als ik op "Du" slowde. Het was het oudejaarsavondTD van de studentenclub in 1970. "Du" stond op "Go In Vol. 5" uit 1970. Hier zou het pas een hit worden in de originele versie van Peter Maffay, in het voorjaar van 1971. Toch zijn er ettelijke opnamen, die anders klinken. Dat komt door de Kai Warner Singers, 6 vrouwen en 6 mannen, begeleid door het orkest Kai Warner in een minimale bezetting. James maakte ook platen in datzelfde genre, denk maar aan « Love must be the reason », maar dat genre platen was toch typischer voor Kai Warner, dan voor broertje James. In 1975 verliet Kai Warner Polydor voor Philips.
Zelf leerde ik het orkest Kai Warner kennen via de plaat « This is Kai Warner », een (goedkopere) compilatieLP. Daarop staan pareltjes als « Moonlight and roses » (van Jim Reeves), « Silence is golden » (van The Tremeloes) en « I' ll remember summer » (« Du bist meine Liebe » van Renate Kern), dit laatste een eigen compositie. De nummers op deze LP kwamen voornamelijk uit 2 vroegere originele LP's, nl. « Happy together » en « Dancing on the shore », waarbij men bij deze laatste het geklots der golven op de achtergrond hoorde, bij het begin en het einde van elk nummer. Het bekendste nummer van Kai Warner is dan ook"Dancing on the shore", naar de titel van een gelijknamige LP.
Kai Warner overleed in Hamburg, op 56-jarige leeftijd. 4 jaar later overleed, eveneens in Hamburg, Robert Last, « de drummer van de band » en de oudste van de 3 muzikale Lastbroertjes. Hij speelde slagwerk in de orkesten van zijn 2 broers, alsook bij Helmut Zacharias en Bert Kaempfert. Net als Werner richtte hij naar het voorbeeld van zijn succesvolle broer James een eigen orkest op. Hij tekende een contract met Decca, maar het succes van James Last, maar ook dat van Kai Warner kon hij echter niet evenaren. Toen hij opnieuw wilde drummen in de James Last Band, werd hem dat geweigerd.
Er zijn enige parallellen tussen de geschiedenis van de broertjes Last en de broertjes Lottigiers. De broertjes Lottigiers kunnen wellicht allemaal mooi zingen, zoals de broertjes Last alle 3 goeie orkestleiders waren, maar aan de top is er maar plaats voor één, diegene, die eerst succesvol is en best begeleid wordt, de ene heet Helmut Lotti, de andere James Last …
