| De Duitse schlager |
 |
in Nederland en België |
RENATE KERN
°23.01.1945 - +18.02.1991
In de Duitse schlager zijn er ook een aantal treurige levensverhalen, denk maar aan Manuela, Roy Black en Rex Gildo. De treurigste geschiedenis is echter die van Renate Kern, pseudoniem voor Renate Poggensee. Ze werd (muzikaal) ontdekt en geproduced door orkestleider Kai Warner, schuilnaam voor Werner Last en broer van Robert en Hans, later James. Over haar leven werd een film gemaakt « Und vor mir die Sterne ». Ze werd geboren in Tann an der Rhön en stierf in Hoyerswege. Als dochter van een barpianiste en een rakettechnicus (die meehielp aan de ontwikkeling van de V2) groeide ze op in Wildeshausen, ergens tussen Oldenburg en Bremen. Tijdens een leerlinguitwisseling Duitsland/USA maakt ze in Detroit een optreden voor de lokale radio. Onder invloed van haar moeder had ze immers piano, gitaar en viool gestudeerd. Eenmaal terug in Duitsland komt Kai Warner tijdens het optreden in een talentenjacht onder de indruk van haar aparte donkere keelstem. In 1965 neemt ze haar eerste 45 t. plaat op, een beatnummer, dat het begin van een hele reeks zou worden in hetzelfde genre, op de b-zijde afgewisseld met ietwat zachtere nummers. Mijn voorkeur gaat eerder uit naar deze laatste en vooral naar "Damals in Napoli", de b-zijde van "Stop the Beat", uit 1967. Andere min of meer bekende nummers van haar zijn: « Lass den dummen Kummer » (1966), « Lass' doch den Sonnenschein ». In die periode kwam ze tot ons door een paar optredens op de BRT, waarin ze met een ietwat zware warme stem, niet passend bij haar frele verschijning « Du bist meine Liebe » en « Bis morgen » zong. Ze geraakte er niet mee in de Benelux hitparades. « Du bist meine Liebe » leren we later op de LP' s van Kai Warner als « I' ll remember summer » kennen. Ondanks een wereldtoernee met James Last bleef ze in Duitsland de schlagerkoningin uit de provincie, ondanks alle Polydor promotiepogingen o.l.v. Kai Warner. Ze is geen typische schlagerzangeres. Met haar keelstem en haar ietwat timide uitstraling lijkt ze eerder het meisje van de buren. Haar bekendste lied is "Alle Blumen brauchen Sonne", waarmee ze tweede eindigde op het Deutscher Schlagerwettbewerb van 1970. In 1972 verlaat ze producent Kai Warner voor Peter Orloff en in 1973 Polydor voor BASF. In 1974 huwt ze met klankingenieur Klaus-Dieter Hildebrandt. Met de komst van de disco, komt ze nog minder aan de bak. Met haar man richten ze in hun woning in Hoyerswege een opnamestudio in, een investering van 750000 Euro. In het begin van de jaren '80 wordt ze gelanceerd als countryzangeres Nancy Wood. Met haar LP « Imagine that » raakt ze zelfs in de Usa-hitparades, niet in de Europese echter. In 1990 zingt ze country muziek, begeleid door een Bulgaars orkest op een schip, dat de overtocht maakt tussen Helsinki en Stockholm, zoals als Zeebrugge-Hull …
Renate had talent, ze was ambitieus en ze deed plichtbewust, alles wat haar voorgezegd werd om te slagen. Ze zong zonnige positieve liedjes, die een beetje contrasteerden met haar ietwat timiede ladi Di-achtige blik. Na alle tevergeefse pogingen om een internationale ster worden, zou je er depressief van worden. Renate werd depressief, wordt behandeld in een psychiatrische instelling, die ze op 15 februari « genezen » verlaat. Ze verhangt zich in haar woning in Hoyerswege op 18 februari 1991. Rex Gildo, die later eveneens zou zelfmoord plegen, zei over haar : « Ze was weliswaar altijd wat introvert, maar de neerwaartse trend van haar carrière kan niet doorslaggevend geweest zijn. Bovendien was ze als Nancy Wood op het laatst succesrijk in de nieuwe « Bundesländern » ... Meer over haar vindt u op de Duitse wikipediapagina van haar.
Renate Kern ligt op het Neuer Friedhof in Rostock begraven. Op haar grafzerk staat haar naam Renate Hildebrand, samen met de titel van haar bekendste song: "Alle Blumen brauchen Sonne".
