De Duitse schlager		in Nederland en België

BRENDA LEE

°11.12.1944
Uit de officiële website http://www.brendalee.com leren wij dat Brenda in Atlanta (Georgia, USA) geboren werd en ze 2 zusters en 1 broer heeft. Haar vader overleed in 1953. Zij studeerde aan de Maplewood  High School in Nashville, Tennessee en aan de Hollywood  Professional School in Californië. Tijdens een concert van Jackie Wilson, (« Reet petite ») ontmoet ze haar toekomstige echtgenoot Ronnie, waarmee ze in april 1963 huwt.  Ze krijgen 2 dochters, Julie en Jolie, die hen inmiddels elk een kleindochter schonken, tot zover de familiale toestand.
Hoeft het gezegd, dat een van haar eerste optredens plaatsvond in de tempel van de countrymuziek: « The grand old opry » in Nashville? Het is daar, dat ze o.m. met Elvis Presley optreedt.
In mei 1948 neemt ze o.l.v. Owen Bradley  haar eerste plaat op »Ring-a-my-phone ». Owen Bradley zou de producer van haar meeste platen blijven tot 1976.
Haar hitparadecarriere begon bij ons in mei '59 met « Dynamite » en eindigde in '65 met « It's not unusual ». Haar grootste hit bij ons  is « I'm sorry » uit september 1960.
Op 18 februari 1959 stond Brenda op de planken van l' Olympia, in het voorprogramma van Gilbert Bécaud. Ze was oorspronkelijk geboekt voor 3 weken, het werden er 5! Het probleem was, dat ze maar 15 jaar oud was en « Le Figaro » schreef daarom over haar, dat ze een 32-jarige dwerg was … Het verhaal werd nadien ontkend en leverde een massa publicitieit op, die haar naar andere Europese optredens in Duitsland en Italië bracht. In november 1961 neemt ze haar eerste Duitse grammofoonplaat op in Nashville, waarna ze in februari 1963, o.l.v. Bert Kaempfert in Duitsland zelf opneemt. In maart 1964 neemt ze in Nashville nog eens 6 Duitse songs op, waaronder « Ich will' immer auf dich warten ».
Met dit laatste nummer komt ze in 1965 in Nederland kortstondig in de hitparade. In Vlaanderen is meer de vertaling van de nu in Griekenland wonende Kalinka bekend « Ik zal altijd op je wachten ».
Ook andere hits van haar werden bij ons enkel bekend in een of andere vertaling. Zo werd « My whole world is falling down »  uit 1963, « Si je chante » van Sylvie Vartan en « Rusty bells » uit '65, « Qu' elle est belle » van Mireille Mathieu (8/1966).
Vandaag de dag treedt Brenda nog steeds her en der in de Verenigde Staten op en is ze nog altijd maar haart eerste Ronnie gehuwd …