Prettig weerzien in Sambol

Beland op één van de heerlijkste plekjes, waar in 1996 een stukje van mijn hart achterbleef. Zodanig zelfs dat ik de daaropvolgende jaren dit plaatsje minstens eenmaal per jaar (gewoonlijk met de auto) bezocht. De toenmalige gastheer, Luis, aan wie ik zeer goede herinneringen heb, is echter sinds vorig jaar niet meer betrokken bij de refuge van Sambol. Zijn vriend Udo nam die taak over, en in al mijn gesprekken met Luis liet die zich bijzonder lovend uit over de Duitser, die ik vorig jaar voor het eerst ontmoette. En Udo verzekerde me dat Luis even positief was over mij. Om één of andere reden kwamen Udo en ik elkaar nooit tegen. Tot vorig jaar dus.

Udo is blij me terug te zien. Hij spreekt redelijk Nederlands, en we praten over hoe de Camino de laatste jaren geëvolueerd is. Uiteraard komt ook onze gemeenschappelijke vriend ter sprake: geen van beiden hebben we nog iets van Luis vernomen, behalve wat Tomas me op 19 september heeft meegedeeld, en wat door Udo bevestigd wordt.

Alle dagen nog komen pelgrims me tegemoet, zij het in steeds kleinere getale. De grijze lucht maakt het fotograferen makkelijker; de regen doet de temperatuur dalen; de tijd om de warme kleren binnen handbereik te houden is aangebroken. Hoe sterk heb ik meegeleefd met die hoek van ca. 23 graden die de aardas maakt t.o.v. het baanvlak van onze planeet! Die hoek, verantwoordelijk voor de opeenvolgende seizoenen: het buitengewoon natte, bijwijlen koude voorjaar, de zachte lente op Sardinië, de uitdrogende sirocco op Sicilië en in Zuid-Italië, de droge hitte van Midden-Italië, het zalige klimaat van Ligurië en de Provence, het ronduit grillige weer in de Pyreneeën, en de lange, droge, hete Spaanse zomer die stilaan ten einde loopt…