Manjarín

Wie ooit de Camino Frances heeft afgelegd, kent ongetwijfeld het spookdorpje daarboven in de Leonese bergen. Sedert 1993 telt dit oord opnieuw één vaste bewoner: Tomas noemt zichzelf de laatste tempelier, en zijn levensdoel is zichzelf totaal ten dienste te stellen van degenen die op zoek zijn naar een spirituele dimensie tijdens de lange tocht naar Santiago.

In tegenstelling tot vele andere refuges kent Manjarín geen reglement. Je mag er blijven zolang je wil, en sommigen proberen dat dan ook. Doch Tomas’ sterke persoonlijkheid wordt niet door iedereen verdragen. Daarbij komt nog het harde leven hier, ver van de bewoonde wereld; zeker in de wintermaanden is de temperatuur op 1500 meter geen lachertje. De grond brengt er niet veel meer voort dan wat wild struikgewas. Het enige waarmee Tomas wat kan voorzien in zijn levensonderhoud is het houden van een aantal kippen en ganzen, voor het vlees en de eieren. Honden lopen er – zeker in de winter – het risico verscheurd te worden door wolven. Buurman Paulino, over wie ik het al op 31 augustus had, verloor zo vorige winter zijn intussen volwassen Leonese herdershond.

Gelukkig krijgt Tomas hulp. In 1996 op terugweg, vergezelde ik vader Jato per auto tot Manjarín, waar die de refuge van eigen gekweekte groenten en fruit voorzag. In diens aanhangwagentje lag toen mijn fiets en de dertig kilogram bagage. Jato vreesde dat ik de klim vanuit Ponferrada tot Manjarín niet zou aangekund hebben in de hitte, toentertijd. Gisteren heb ik het – spijts de ideale temperatuur – al zwaar genoeg gehad.

De enige voorwaarde die Tomas stelt aan zijn kostgangers: niét te vroeg opstaan; het ontbijt om halfnegen. De haan kraait al heel wat vroeger, de waakhonden roeren zich eveneens.

Hoe hartelijk pelgrims met mekaar omgaan over gans de Camino, hier te Manjarín doen ze er nog een schepje bij. Wat doet die stilte goed! Het ontbreken van sanitair, het nauwelijks toereikende water, waardoor je je omzeggens niet kan verfrissen, je neemt het allemaal maar voor lief hier…

Zo herinner ik me ook het Sambol van 1996, toen Luis daar toekwam, en ik zijn allereerste pelgrim was – tenminste, dat vertelde hij zelf. Hij probeerde daar iets gelijkaardigs, maar heeft het om één of andere reden niet volgehouden. Jammer. Volgens Tomas baat Luis nu een cybercafé uit in de buurt van Barcelona. Brigitta, die een kind van hem heeft, leeft echter niet meer bij hem.