Wasdag nummer zoveel

Ik word pas wakker om zeven uur i.p.v. halfzes. Hoewel goed geslapen, willen de benen niet mee. Pas rond achten heb ik voldoende moed verzameld om de warme slaapzak van het lichaam te schudden. Recht naar het café voor het ontbijt.

Met de beste wil van de wereld lukt het me niet ertoe te komen de tent op te breken. Bagagecontrole brengt aan het licht dat het zoetjesaan tijd wordt voor nog maar eens een wasdag. Het is al geleden van in Marseille.

Dit dorpje, Ejulve, is vrij arm. Op de velden halen landbouwers de schrale oogst binnen. Velen trachten een bestaan op te bouwen door een kudde schapen te hoeden. Vaak zijn deze herders voor langere tijd van huis. In al zijn bescheidenheid straalt dit oord niettemin rust en vrede uit, en de bewoners glimmen van trots wanneer ik hun deze indruk meedeel.

Mooi liggen de huizen tegen de komvormige zuidflank van een forse heuvel, hier in een voorgebergte van het Sistema Iberico, één van Spanjes belangrijkste bergketens. Aan de voet van de heuvel vloeit een beekje; er ontspringen veel bronnetjes met helder, koel nat, en er is de oude wasplaats, nog altijd in gebruik. Want velen hier bezitten geen wasautomaat.

Het waterbassin is overdekt, een paar bomen in de buurt degradeer ik tijdelijk tot paal voor de waslijn, en dan val ik de berg textiel van zowat vijftien kilogram aan. Rond één uur hangt het waskoord geheel vol, een deel is al droog. Om geen tijd te verliezen begin ik met de bereiding van het middageten. De boodschappen deed ik vanmorgen, en enkel mijn veldkeukentje daalde mee naar beneden. Al de rest van mijn spullen blijft boven achter, onbewaakt. In zulke kleine oorden werkt de sociale controle zeer goed; criminaliteit krijgt hier geen kans.

De ingezetenen passeren met de regelmaat van de klok. Geamuseerd door mijn organisatietalent – zie o.a. 8 juli – praten de dorpelingen omzeggens over niets anders dan over mijn aanwezigheid. Nieuwsgierig slaan ze me van bovenaf gade, terwijl ik de droge kleren door een nieuwe lading natte vervang aan het waskoord. Tja, in een gat waar nooit iets gebeurt, wordt de vreemde fietser onmiddellijk een attractie. Ze schijnen maar niet te kunnen vatten hoe ik me zo’n reuzentocht in het hoofd heb gehaald.

Tegen zeven uur zit alles weer mooi in de fietstassen opgeborgen, die ganse berg wasgoed! Ik geloof het zelf nauwelijks, laat staan die lui van hier. Maar dit dorpje, Ejulve, in al zijn bescheidenheid, met zijn rustige en toch hartelijke bevolking, zal me nog lang heugen, evenals deze rustdag, doorgebracht aan die pittoreske wasplaats.