Alles is voorzien

Op reis zoals nu vertrek je beter niet onvoorbereid. De meest gekke toestanden waarin je kan verzeild raken nopen je ertoe je op alles te voorzien. En eenmaal op weg ondervind je dat de realiteit je stoutste verwachtingen ver overtreft, en dat je bijgevolg heel wat gereedschap mist. Dat brengt dan extra uitgaven mee.

Zelfs na mijn bijna zevenduizend kilometer van 1996, na die ervaring, slaagde ik er nóg in te vertrekken zonder het voornaamste reparatiegereedschap: bandenlichters, lijm en vulkanisatierubbertjes. Dat mocht ik al op 18 april te Sombernon ervaren, op de zwaarste dag van de eerste weken.

Maar intussen ontbreekt het me aan niets meer. Heb ik honger, wel, dan eet ik brood met confituur, choco of… occasioneel met babyvoeding. Vandaag ontmoette ik in een bar een gezellig koppel uit Hasselt, en de vrouw raakte in de slappe lach toen ik gewoontegetrouw naast mijn brood ook confituur tevoorschijn haalde uit mijn knapzak.

Wellicht kent mevrouw ook dat aandoenlijke, onhandige figuurtje van de Britse komiek Rowan Atkinson: mister Bean. Zeker heeft ze de klucht gezien waar Bean, op een bankje in het park zijn lunchpakketje tevoorschijn tovert uit zijn overjas, met heel veel zakken. Komisch hoe hij zijn sok gebruikt om de sla droog te zwieren. Aandoenlijk, hoe hij meer dan tien minuten heel hard werkt om zijn boterham dubbel en dik te beleggen, om hem dan eensklaps in een niesbui te laten vallen.

Die arme Bean, alles had hij voorzien, tot grote hilariteit van ieder die hem aan het werk zag. Soms voel ik me zo’n beetje verwant met hem, vooral wanneer ik ergens sta te kokkerellen, of bezig ben de tent op te zetten. De mensen kijken dan nieuwsgierig toe, en kunnen hun lachen niet inhouden wanneer ik het waskoord aan twee bomen bevestig, mijn spelden opdiep, me aan de kraan of de bron verfris, daarna de handdoek te drogen hang, mijn kookgerei uitstal, olijfolie bijheb om het vlees te braden en/of de saus te bereiden, een nieuwe gaspatroon monteer omdat de andere leeg is, de fles wijn ontkurk met de kurkentrekker aan mijn zakmes, na het eten potten en pannen afwas aan de kraan, mét zeep en schuursponsje, om tenslotte ook de keukenhanddoeken te drogen te hangen en de boel weer op te bergen, zodat ik stilaan naar bed kan gaan. Daartoe strek ik het matrasje uit, dat zichzelf opblaast, steek een hoeslaken in de slaapzak, en klaar is mijn bed voor de nacht.

En ’s ochtends vul ik mijn koffiepotje, zet het op het vuur, warm een halve liter melk, die ik deels met de koffie (en veel suiker), deels met chocoladepoeder (ook met veel suiker) opdrink, en daarbij een stuk brood en droge koekjes.

En al die rommel, en nog veel meer, sleur ik al weken, al maanden overal mee. Ik moet er bijna zelf om lachen.

Een klein, sympathiek hotelletje, waar ik de baas uitleg dat mijn budget me wel toelaat te eten, maar niet om een kamer te betrekken. Het weer is vrij koud, en op mijn voorstel op zijn overdekt terras te overnachten reageert hij welwillend.

De tafel ernaast luisteren een heer en een dame naar mijn verhaal, en wanneer ik de fiets onder het afdak parkeer om mijn spullen te nemen en me wat te verfrissen op het toilet, duwen ze me 50000,- lire (€ 25,82 of 1042,- BEF) in handen, in ruil voor mijn gebed te Lourdes en te Santiago. Uiteraard stuur ik hun ook een kaartje.