Gejaagd door de wind

Ziezo, de helft zit erop. De eerste honderd van tweehonderd dagen zijn voorbij. En mijn mailtje van gisteren bewijst hoe goed ik me voel, lichamelijk én mentaal. Even terugdenkend aan al wat ik heb gezien en meegemaakt, sommige visuele indrukken die me weer helder voor de geest komen, de luttele seconden dat ik deze zin neerschrijf… Het begint me te duizelen. En ik ben nog maar half!!!

Mariano neemt me mee op zijn dagelijkse wandeling. Minstens twintig kilometer per dag legt hij te voet af. Zo toont hij me de volgens hem interessante plekjes van Marseilles uitgestrekte centrum.

Regelmatig ontmoet hij vrienden. Even binnenwippen en: “Is dat nu die Belg met zijn fiets?” Kennelijk ben ik meermaals onderwerp van gesprek geweest. Ook in een café waar de patron ons op een goeie donkere Leffe trakteert. (Hij haalt zijn bier rechtstreeks in ons landje.)

De mistral waait hevig, de zee gaat nogal tekeer in de branding op de rotsen. Niet alleen vermoeiend, die mistral, om ertegenin te wandelen. Maar hij maakt je ook wat dronken: net of je een hele fles wijn ineens naar binnen hebt gekieperd. Twee uur lang “waggelen” we als volleerde drankorgels langs de kustweg en over het strand. Weinig zonnebaders, buiten een al wat oudere dame met roodverbrand achterwerk: “Daarop kun je eieren bakken!”, gekscheert Mariano. Waarop de dame, rood van woede, rechtspringt en mijn gastheer er nog een sneer bijdoet: “Nu is uw gelaat ook nog rood, mevrouw. Ik zou toch maar opletten als ik u was.” Blijkbaar even dronken gewaaid als ikzelf, die Mariano.