Archimedes in bad riep ook "eureka"

Nog voor de middag strijkt hier een aantal voetgangers neer. Onder hen de Duitser Michael, die al te voet naar Rome is gegaan. Na Santiago wil hij ooit nog eens naar Jeruzalem, en zijn gezin accepteert die wens blijkbaar.

Dan is er nog Paco, een leraar Frans, en zijn leerling Javier, een op het eerste zicht stille jongen, die zich in de loop van de dag als een echte schelm ontpopt. Hij is veertien en doet me denken aan mijn neef Kilian: of hoe je met een doodernstig gezicht iemand kunt te grazen nemen...

Maar al te graag gaan deze mensen in op Luis’ uitnodiging om te blijven eten, en ook zij zijn zodanig onder de indruk van de bijzondere sfeer hier dat ze snel besluiten om het vandaag voor bekeken te houden. ‘s Middags schuiven nog anderen mee aan de grote tafel (in openlucht), waar de geroosterde sardientjes en de groentesla zich goed laten combineren.

Het wordt nadien erg heet, zodat ik opnieuw mijn zwembroek aantrek en me in het water werp; de enige die mijn voorbeeld volgt is Michael. De anderen gaan lui onder een boom liggen en vinden ons maar rare kwasten, terwijl Javier zich duidelijk afvraagt of wij dat nu voor ons plezier doen of niet…

Hij wacht zijn tijd af om op deze vraag een antwoord te krijgen. Wanneer Michael en ikzelf even later languit in het gras liggen krijgen we plotseling een geut ijskoud water tussen de schouderbladen. Maar de kwajongen verwacht mijn bliksemsnelle reactie blijkbaar niet, want voor hij het beseft keil ik hem, met kleren en al, de koele diepte in. Terwijl hij zich proestend en protesterend op het droge hijst ligt zowat iedereen tegen de grond van het lachen. Maar daarna zijn we goede vrienden…