Een goed varken eet alles (bis)

Dezelfde titel als het stukje van 24 juni. Maar ditmaal ben ik er zelf de oorzaak van dat ik iets moet eten dat eigenlijk niet voor mij bedoeld is. Ik haat het om voedsel te verspillen. Uit respect voor iedereen die honger lijdt zorg ik ervoor alles wat ik te eten koop, daadwerkelijk te verbruiken. Zonder koelkast dien je bovendien op te letten wat je koopt: niet te veel op voorhand, en geen dingen die snel bederven, tenzij je ze onmiddellijk bereidt en opeet.

Gisteren in de supermarkt kocht ik een paar potjes vleespastei: vier glazen bokaaltjes samen verpakt, slechts drie betalen. Ik doe mijn voordeel en koop twee verpakkingen: acht potjes dus, waarvan vier met varkensvlees en vier met kip.

Nu, rond halfdrie na de middag, kom ik tot de vaststelling dat die glazen bokaaltjes helemaal geen vleespastei bevatten maar wel… babyvoeding. Ik smeer die brei dan maar over mijn boterham, en het smaakt nog ook. Gelukkig bewaren ze vrij lang.

Nu begrijp ik ook waarom de caissière gisteren zo zat te giechelen!

De rit vandaag verloopt in crescendo, zeker wat de schoonheid van het landschap betreft. Wanneer ik in Viareggio de zee weerzie, rij ik tientallen kilometers door vakantieoorden met alleen maar privé-stranden. Tot in La Spezia, wanneer ik die stad al klimmend verlaat, moet ik wachten vooraleer het water zich in al zijn glorie toont. De bergen vallen zeer steil in zee, maar dat belette de bewoners van dit machtige Cinque Terre niet om op deze hellingen wijn te verbouwen.

Aan den lijve ondervind je hier hoe steil die hellingen zijn. Gelukkig kocht ik gisteren een paar fietshandschoentjes, en nu ik veel meer grip heb op dat gladde stuur, kunnen de klimmetjes niet steil genoeg zijn. Cinque Terre is een wonder, één van de meest indrukwekkende landschappen ooit gezien. Al die overweldigende pracht van Moeder Natuur werkt zo diep in op mijn ziel dat ik zowaar vergeet dat ik bezig ben een helling te beklimmen die zo – althans volgens de bewoners – in de buurt van dertien procent ligt! En dat een half uur aan een stuk volhouden: een persoonlijk record!

De eigenaars van het restaurantje waar ik mijn avondmaal laat serveren geven me een stevige korting in ruil voor mijn gebed te Lourdes. Ze krijgen uiteraard een kaartje.