Galicië heeft iets weg van... Ierland

‘s Ochtends neem ik tijdens het laden van mijn fiets afscheid van Michel en Chris, maar zij zijn eigenlijk niet de enigen die zich verbazen over de enorme hoeveelheid bagage. Eenmaal geladen ziet het hele geval er veel compacter uit.

Zo'n vijftien kilometer buiten Santiago rijdt hun wagen me toeterend voorbij: een laatste zwaai en ik ben weer alleen. Maar ik voel me niet meer eenzaam, hier op weg naar het westen. Nog geen veertig kilometer staan er op de cyclocomputer wanneer het stadje Noia zich voor me uitstrekt rond een diepe inham van de oceaan. Ik zie de zee voor het eerst sinds mijn vertrek: de kustlijn is bergachtig, met hier en daar een blanke strandlijn. Donkergrijs-diepblauw spiegelt de lucht zich in het water waarvan het zout reeds meer dan een week geleden mijn reukorgaan prikkelde. Aan de horizon verbreedt de inham – de ria – zich waar ze overgaat in de eindeloze leegte van de oceaan.

Ik volg de kustlijn en maak vandaag één van de allermooiste ritten van mijn hele reis. Ik zal er hier niet over uitwijden, want met woorden kan je niets zeggen… Op een tiental kilometer vóór Cabo Fisterra is het echt genoeg geweest. Het is reeds na achten en op een mooie camping vind ik een weldoende douche, warm eten en een rustige nacht waarin ik over de terugreis kan dromen: de Camino Frances of de Camino Cantabrico. Op dit ogenblik voel ik meer voor de Camino Frances zelf.