In de lente is de Meseta op haar mooist

Ik slaap zeer goed op mijn matras en drink een kop sterke koffie. Luis' enig elektrisch apparaat is een kleine cassettespeler, en hij draait graag meditatieve muziek 's avonds en Carmen van Bizet of die Walküre ‘s morgens. Tussendoor kijkt hij regelmatig door het raam en houdt het pelgrimspad in de gaten.

Rond tienen nemen we afscheid, niet vooraleer ik hem beloof enkele foto's te sturen. Nog geen halfuurtje later ontmoet ik opnieuw Jeannine die langs de weg wat uitrust. Daarna gaat het paadje verder over de hoogvlakte. Het weer is ideaal: warme zon en een verfrissend briesje. Op de middag loop ik Jean tegen het lijf, met wie Jeannine ook al enige dagen heeft meegewandeld omdat ze beiden nogal moeilijkheden met Spaans hebben en tenminste onderling hun eigen taal kunnen spreken.

In Castrojeriz loop ik op een Nederlander uit de buurt van Amsterdam. Ook deze man ken ik al enkele dagen, evenals vier Duitsers die de Camino te voet afleggen, met ondersteuning van een wagen.

Plezierig wanneer je als fietser niet te snel gaat en overal je tijd neemt om goed uit te slapen, veel rond te kijken en een praatje te slaan met pelgrims of met andere mensen. Je komt enkele dagen na elkaar steeds dezelfden weer tegen, maar omdat ik toch iets meer afstand afleg dan een voetganger wisselt het gezelschap voortdurend en geleidelijk.

Ik bereik een dorp waar de helft van de woningen tot ruïnes verworden zijn. Maar de kerk wordt hier wel in het midden gehouden: een monumentaal romaans gebouw. Ik ben in Villalcazar de Sirga, dat hier gemoedelijk tot Villasirga wordt afgekort. Het valt me op dat de kleine dorpjes hier in Spanje erg lange namen hebben: Santo Domingo de la Calzada, Boadilla del Camino, Carrión de los Condes, Mansilla de las Mulas enz... terwijl een grote stad hier gewoon kort en krachtig Burgos heet.