Opnieuw een interview, ditmaal met een krant

Het valt me op dat de baas me tijdens het ontbijt nauwkeurig zit te observeren:

• Excuseer mijnheer, maar u komt me wel bekend voor!
• Vanwaar dan wel?
• Bent u reeds gefotografeerd geweest? Ik meen uw foto gezien te hebben in de krant, enkele dagen geleden, met als kop: Vlaamse postbode naar Compostela. Jammer dat de bewuste krant onvindbaar is, maar wilt u uw adres achterlaten in mijn gulden boek?

Natuurlijk wil ik dat.

• En een vriend van mij is hier plaatselijk correspondent. U bent toch niet gehaast? Wil ik hem bellen? Misschien vindt hij makkelijker die krant terug met uw foto.

Nauwelijks twintig minuten later komt de journalist binnen en neemt me prompt een interview af. Even buiten poseren op de fiets, voor de hoteldeur waar ook de baas zelf zich discreet doch strategisch heeft opgesteld. Ik verzoek de reporter mij een exemplaar toe te sturen: “Geen probleem. Met veel genoegen.” Zo is mijn dag goed begonnen.

De grote wegen vermijd ik nu systematisch, waarbij ik wel zo’n twintig kilometer moet omrijden. Maar dit Frans-Vlaamse heuvelland, belicht door straaltjes zonnelicht die hier en daar door de bewolking priemen, biedt onverwachte panorama's. Op mijn duizendste gemak kom ik aan in Saint-Omer (het oude Sint-Omaars) waar ik nog eens een lekker warm ligbad neem en in het water pardoes in slaap val. Gelukkig is de badkamer niet gemeenschappelijk.