Koppige fietsers en koppige vrachtwagenbestuurders

In Frankrijk beschikt de fietser best over stalen zenuwen. Over het algemeen gedragen de autobestuurders zich hoffelijk jegens de tweewielers, maar dat geldt in geen geval voor de vrachtwagens, van welke nationaliteit dan ook! En vandaag beleef ik waarschijnlijk de gevaarlijkste rit van mijn hele reis, misschien zelfs van mijn ganse leven. Telkens ik een zwaargewicht hoor naderen reken ik erop dat hij enigszins uitwijkt om mij zo één of anderhalve meter de ruimte te geven, en elke keer kom ik bedrogen uit en rijden die wilde beesten – want dat zijn ze! – me gewoon de grasberm op.

Ik raak dit spelletje stilaan beu, en dus blijf ik ferm in het midden van de rijstrook wanneer er weer een twintigtonner nadert. En vertragen zal hij! Ik hoor hem dichterbij komen, het toerental van de motor gaat niet omlaag, maar ik geef geen centimeter prijs, integendeel: vlak tegen de middenstreep zoek ik mijn plaats, eis ik mijn ruimte op. Vertragen zal hij! Nog dichter toetert hij een paar keer, zonder aanstalten te maken om vaart te minderen. Het angstzweet breekt me uit, maar als je dan bedenkt dat een grote camion je passeert tegen 70, 80 of zelfs 90 per uur! Vertragen zal hij! Hij is al heel dicht bij mij, claxonneert oorverdovend. Maar mijn kop is harder dan de zijne! Vertragen zal hij! Wanhopig remt hij, de achterwielen schuren en stampen op het wegdek, de machine zucht, verliest lucht uit zijn luchtkleppen en op slechts enkele meter achter me blijft het voertuig staan. Een woedende chauffeur springt uit de cabine: “Hein, tu es completement gaga, ou quoi?!” Met de grootste beleefdheid luidt mijn repliek: “Oui m'sieu, je suis carrément fou!” Zonder halt te houden vervolg ik mijn weg, en laat hem in verwarring achter. Onder oorverdovend getoeter passeert hij me en laat me zowaar de hele rijstrook voor mij alleen. Waren ze maar allemaal zo hoffelijk…

Gelukkig kan ik wat verder rustiger wegjes opzoeken. Te rustig, want – vraag me niet hoe – ik beland in dorpjes waarvan de naam nergens op de kaart staat, en ook de wegen zelf zijn nergens meer aangeduid. Dan maar de voorbijgangers aangeklampt, en zo ervaar je nog eens authentieke vriendelijkheid van het land en zijn bewoners.

Tot in het centrum van de stad Hesdin heb ik alle drukke wegen kunnen vermijden. Eethuisjes zijn er hier in overvloed, maar een hotel vinden kost me zowaar een half uur. De baas herkent mijn accent, vertelt me dat zijn echtgenote uit Ingelmunster komt en geeft nog even een staaltje dialect ten beste dat me ongeveer op dezelfde manier in de oren klinkt als de taal van de bewoners uit Bachten de Kupe. En ondanks het grote verschil met mijn eigen Hagelands, klinkt deze oude Nederlandse streektaal me toch vrij vertrouwd in de oren.

Enfin, de baas verontschuldigt zich dat het restaurant gesloten is, maar in het naburige hotel Les Flandres kan ik gaan dineren. In dit stadje is Vlaanderen niet meer zo ver weg…