Fiesta te Sambol

De pelgrims komen, drinken koffie of wijn, eten iets en vertrekken weer. Getroffen door het bijzondere van Sambol besluiten velen om hier te overnachten. Luis weet dat ik nog veel tijd heb, en hij biedt me nog enkele nachten aan. Ik besluit om tot zondag misbruik te maken van zijn gastvrijheid, terwijl hij me eigenlijk – zonder woorden – een beetje tot medegastheer bombardeert. De taken verdelen zich vanzelf: terwijl hij zich in de eerste plaats met het huishouden belast, onderhoud ik me met de pelgrims. Ik vermoed dat hij mijn talenkennis erg op prijs stelt, en hij geniet er duidelijk van wanneer iemand – mijn voorbeeld volgend – in het water springt, wat de sfeer er nog beter op maakt. We voelen mekaar zeer goed aan, hebben weinig woorden nodig, vullen mekaar aan. Het afscheid binnen enkele dagen zal wel een moeilijk moment zijn, zowel voor Luis zelf als voor mij.

‘s Avonds fiets ik met Maximiliano (Tenerife) en José (uit het nabije dorpje Iglesias) naar José’s woning om, na boodschappen te hebben gedaan, een heleboel reusachtige tortillas te helpen klaarmaken. Ondanks de glazen wijn die hij al binnen heeft slaagt José in dit opzet. Want het is feest: aan de refuge worden de koteletjes al vakkundig geroosterd en er hebben zich een groot aantal reizigers en dorpelingen verzameld. De burgemeester heeft enkele liters wijn meegebracht. Tot laat in de nacht wordt er gegeten, gedronken, gezongen en gelachen.

Maar er wordt ook nagedacht, en wel door ondergetekende: waar gaan al die mensen moeten slapen? Er zijn slechts een vijftiental matrasjes. Wanneer ik Luis voorstel om mijn tentje ter beschikking te stellen lacht hij dit weg: “Maak je toch geen zorgen.”

Die nacht slapen we met tweeëntwintig pelgrims op vijftien matrassen. En iedereen heeft goed en rustig geslapen. In andere refuges zou het niet waar zijn!