"Hij heeft inderdaad de kerk gezien"

Het vertrek uit San Juan de Ortega is echt een hartverwarmend gebeuren: de pastoor nodigt zijn bedevaarders vanaf zessen 's ochtends uit in de keuken voor een kop melk met of zonder koffie. Brood, daar dien je zelf voor te zorgen, maar ieder heeft nog wel een overschotje van gisteren.

Callixto vertrekt met de eerste groep voetgangers, maar ik neem nog even tijd om mijn fiets te laden en flink te ontbijten. Pedro, de stempeltjes-verzamelaar die ik reeds in Grañon ontmoette, eigenlijk wel een geschikte kerel, rijdt met mij over de echte Camino - soms moeten we enkele honderden meters te voet - tot in Burgos. Mijn filmrolletje is reeds van gisterenavond op en dus kan ik van dit prachtig ritje over een vrij hoge heuvel geen foto's tonen. Ook niet van onze medepelgrims-voetgangers die we onderweg inhalen.

Vroeg in de voormiddag stoppen we aan de kathedraal. Terwijl Pedro binnen zijn (en mijn) stempel afhaalt hou ik de wacht bij de fietsen. “Ludo, hoe mooi! magnifiek! Fantastisch interieur! Moet je zien, absoluut! Prachtig!” De superlatieven blijven maar uit zijn mond vloeien. En dan... springt hij op zijn tweewieler en neemt afscheid. Hij heeft inderdaad de kerk gezien.

Ik installeer me nog voor de middag in de refuge, zodat mijn stalen ros met mijn hele hebben en houden veilig achter slot en grendel staat, en begin met een bezoek aan het stadscentrum. Het beeld van El Cid, die in de elfde eeuw de muzelmannen uit Castillië verdreef, en uiteraard ook de kathedraal.

De kathedraal van Burgos is iets aparts en kan in de verste verte niet vergeleken worden met haar Franse tegenhangers. Terwijl deze laatsten meestal een opmerkelijke homogene gotische stijl vertonen, zingen in Burgos andere stijlen de nevenmelodieën op een gotisch thema. In Albi zag ik geen vierkante centimeter naakte muur omdat alles beschilderd is; Burgos daarentegen is bedekt - zeg maar overwoekerd - met beeldhouwwerk en reliëf, en dit niet alleen in gotische stijl, maar ook renaissance, plateresque en churrigueresque (Spaanse barok). Schilderijen van de grootste meesters uit de Europese kunstgeschiedenis, werken waarvan de waarde niet te schatten valt. Tientallen gigantische retabels van vergulde eik, notelaar, perenboom, beuk enz... enz... zowel in de eigenlijke kerk als in de vele - grote - zijkapellen.

Op de viering, pal boven de grafsteen van El Cid en zijn vrouw, zweeft een gotische koepel - de eerste van dit soort die ik in mijn leven zie: muren ontwaar je nauwelijks, het licht valt breed binnen, daar waar je de ramen vermoedt. Zelfs het koepeldak vertoont openingen om toch maar zoveel mogelijk de - overigens vrij donkere - binnenruimte te verlichten; kortom: een spinnenweb, een ronddraaiend spaakrad, filigraan van steen en zonnestralen, een genie die deze koepel ontwierp.

Op de hoofdabsis werd de belangrijkste van vijf grote zijkapellen aangebouwd, en hier vind ik de tweede gotische koepel van mijn leven. Deze kapel straalt licht uit naar de donkere kerk, en het is niet zozeer haar grootte die indruk op me maakt - ik schat haar oppervlakte ongeveer even groot als de basiliek van Scherpenheuvel - maar wel de leegheid van de ruimte, terwijl de muren met beeldhouwwerk versierd zijn en - ook hier - een enorm verguld retabel één zijde volledig bedekt.

Ik zie het hoofdaltaar van de kathedraal, met een retabel dat tot tegen de gewelven reikt - een dertigtal meter hoog - met houten beelden die verschillende taferelen uit het leven van de Heilige Maagd voorstellen, aan wie de kerk is toegewijd.

Ik zie een andere kapel, grotendeels in barokstijl, met een plafond waarin beeldhouwwerk en stucwerk in tamelijk sombere kleuren werkelijk tot gebed uitnodigen.

Ik zie... ik zie... ik moet stoppen, want de bazin van de refuge zegt dat het licht binnen vijf minuten uitgaat. Slaapwel!