Tranen en zweet

Een zwaar moment tijdens het afscheid. De hoteluitbaters, Jean-Marie en zijn vriendin Dominique zijn prachtmensen: ze rekenen me slechts de maaltijden aan. De overnachtingen zijn gratis. Bovendien heeft Dominique nog mijn was gedaan, ook al gratis: en ze wilde er niets voor in de plaats: “Ik hou een hotel open in Lourdes, niet in één of ander toeristisch centrum. Hier zijn voornamelijk pelgrims. Ik beschouw mijn werk hier ook als een zending.”

Dan vernoem ik hier nog even de Compostela-bedevaardster die ik in Lourdes “toevallig” op het lijf gelopen ben en met wie ik uitgebreid van gedachte heb gewisseld. Sandrine vroeg me trouwens de groetjes te doen aan haar Vlaamse medebedevaarster Patricia die in Kessel-Lo woont.

Na het afscheid van de familie en vrienden, en van Sandrine, ga ik de drie kerken bezoeken. In de bovenste basiliek was het nogal druk, maar in de crypte heb ik de mis gevolgd met een groep Nederlandse Limburgers. Tijdens de mis herbeleef ik het afscheid van Martha R. voor mijn vertrek uit België: de moed waarmee zij haar lot tegemoet ziet treft mij zo diep dat ik de hele ceremonie door stilletjes moet wenen. Ook het afscheid deze ochtend zal daarbij meegespeeld hebben.

Nog tijdens de rit vermengen mijn tranen zich met mijn zweet, maar vanaf de middag keert de rust weer. De eerste col komt eraan: de Marie Blanque. Ik ben er de rest van de dag zoet mee.

's Avonds vind ik onderdak in de tuin van een klooster in een klein dorpje in de vallei van de Gave d'Aspe. De grote weg over de Somportpas passeert langs het dorpje hier dat Sarrance heet.