De Pyreneeën over

Deze regels schrijf ik boven, op de Col de Somport, precies op de grens, terwijl ik wacht tot een onweer overgaat: een internationaal onweer, nooit meegemaakt.

De beklimming van deze bergpas is vrij makkelijk gegaan, ondanks zijn 1632 meter (volgens het plakkaat hier zelfs 1640 meter). Twee dames uit Nederland hebben samen met mij de Pyreneeën bedwongen: d.w.z. dat ik - omdat ik heel wat sneller klom - langere (doch minder) rustpauzes kon inlassen, want een hooggebergte overwinnen is een prestatie en dat vervult me met een eenvoudige trots. Ik heb dit niet alleen gedaan, maar het gebed van zovelen die in België achterblijven heeft zeker heel veel geholpen.

Hopelijk gaat het onweer snel voorbij, want ik wil nog van het laatste Franse telefoonkabientje gebruik maken om de thuisblijvers even op de hoogte te brengen. Maar ik heb wel pech, want mijn telefoonkaart is opgebruikt.

Tijdens de pijlsnelle afdaling is het droog, maar omdat de weg nog nat is van de regen “beperk” ik mijn vaart tot zo'n slordige zestig kilometer per uur. Ik mag trouwens niet sneller want er geldt een snelheidsbeperking.

Het eerste dorp is een lange straat, volgebouwd met hotels in de stijl van voor de oorlog. Een reusachtig stationsgebouw ligt er heden verlaten bij omdat de lijn naar Frankrijk is opgedoekt. In een restaurant stel ik vast dat Spanje niet alleen heel wat goedkoper is dan Frankrijk, maar dat de maaltijden bijna onmogelijk volledig te nuttigen zijn. Ik vraag hier geroosterde zalm – verzot als ik ben op vis - en ze serveren me hier twee reusachtige filets van bijna twee duim dik. Samen met het voorgerecht en platte kaas als dessert, en een flesje witte wijn kost dit me zo'n 420 (Belgische) frank (€ 10,41), de pint bier die ik als aperitief nam inbegrepen.

In het volgende dorp - Canfranc Pueblo - is er een refuge die volzet is. De bazin verwijst me naar een herberg vlak in de buurt. En daar ontmoet ik - vandaag voor de tweede keer - Anatol, een jonge Pool die al liftend door Europa zwerft en leeft van dag tot dag: sympathieke gast die zich uitdrukt in een mengelmoes van Pools, Engels, Spaans, Frans en Italiaans, met een Duits sausje overgoten.