De eindplechtigheid van de bedevaart van Ziekenzorg

De tekst die hier volgt is inspiratie van het "nulde moment" en borrelt nu in mij op: een leidraad voor wat ik de bedevaarders wil meegeven op hun terugreis.

Vorige woensdag, na de middag, bij aankomst te Lourdes, blijkt dat een gelukkig Toeval ervoor zorgt dat er een bed teveel staat op de hotelkamer van mijn ouders. Gelogeerd in hetzelfde hotel als de groep van Ziekenzorg-Leuven val ik dus zomaar, "toevallig" binnen in jullie midden, in jullie bedevaart.

En ik heb me deze dagen ook als één van jullie mogen voelen, geaccepteerd, gepraat, geluisterd en met verscheidene onder jullie, zieken en begeleiders, kennis mogen maken. Velen onder jullie voel ik nu met me meeleven op tocht naar Santiago de Compostela: zowel bekenden als velen die ik nog niet kende.

Ik wil jullie allen danken voor de welwillendheid waarmee jullie mij in de groep toegelaten hebben, voor het vertrouwelijke dat jullie me vertelden en dat ik tot in Santiago meedragen zal.

En wanneer jullie morgen in dat comfortabele vliegtuig op enkele uren tijd terug huiswaarts keren, dan weet ik dat - terwijl ik deze hoge bergen moet overwinnen - jullie gedachten vaak zullen afdwalen naar die eenzame pelgrim die zwoegt en zweet. En dat sterkt me zo geweldig dat noch deze Pyreneeën, noch de gloeiende Spaanse zon me zullen kunnen tegenhouden.

In Santiago bid ik voor jullie, in de hoop jullie ooit terug te zien: thuis, in Lourdes, of waar dan ook.

Bedankt! Jullie geestdrift stemt me gelukkig en maakt me sterk.