| De Duitse schlager |
 |
in Nederland en België |
SACHA DISTEL
°20.01.1933 - +22.07.2004
Hierna volgt een artikel van Dirk Musschoot, uit Het Nieuwsblad van een dag in sept. 2000:
« Dames, houd uw bloeddruk in de gaten, want charmeur Sacha Distel laat weer van zich horen. 67 is hij, en vanaf 18 september zingt hij in het beroemde Adelphi Theatre op de Strand in Londen, de hoofdrol in de musical Chicago. Om te bewijzen dat hij nog helemaal in orde is, nodigde hij vorig week alle zangeressen en danseressen van de musical uit bij hem thuis, in Saint-Tropez. De meisjes keken er naar uit, want hun mama's hadden indrukwekkende verhalen over hem verteld.
Ze kennen Distel in Engeland. De man mag dan wel in Parijs geboren zijn als neef van de beroemde orkestleider Ray Ventura, hij was nog maar net het leger uit of hij trok met zijn oom naar New York. Want jonge Sacha had zich al van-af zijn vijftiende laten opmerken als een beloftevol jazzgitarist. Sacha werd goeie maatjes met grootheden als Miles Davis, Oscar Peterson, Sarah Vaughan, Stan Getz en Lionel Hampton. Hij maakte jazz-platen en die werden een succes. Op zijn vijfentwintigste begon hij ook te zingen, in '59 had hij zijn eerste hit te pakken: "Scoubidou"! Monsieur Distel werd gevraagd voor shows en tv-optredens in heel Europa, ook in Groot-Brittannië, en in de Verenigde Staten.
Dat succes in Engeland had zijn reden. Sacha Distel had een eigen tv-show in Frankrijk. Daar nodigde hij zo nu en dan een goeie vriendin van hem uit: Petula Clark. Die vond dat ze iets moest terugdoen en introduceerde vriend Sacha bij de BBC. Die zagen die charmante crooner met zijn geestig Frans accent wel zitten, en Sacha mocht meteen in de Bill Cotton Band Show. Dat was1967. De Britten, vooral die van vrouwelijke kunne, liepen warm voor de man (en zijn liedjes). Sacha kreeg eigen shows in The Royal Albert Hall, The London Palladium en The Prince of Wales Theatre. Het publiek brak uit puur enthousiasme bijna het kot af. Dat kwam koningin Elisabeth en haar mama ter ore, dus moest de Fransman ook eens voor Buckingham Palace gaan zingen.Sacha werd in Engeland ook gevraagd als acteur voor films en tv-series (o.a. samen met Joan Collins en Susannah York in Fallen Angels) en kreeg bij de BBC een eigen radioprogramma.
En nog is hij niet moe. Op 18 september gaat Chicago in première en Sacha Distel gaat daar minstens zes maanden lang de hoofdrol in spelen. De musical speelt in de jaren '20 in de Amerikaanse stad Chicago, maar de regisseur heeft aan Distel uitdrukkelijk gevraagd zijn Frans accent, dat na al die jaren wel wat was vervaagd, aan te scherpen. ,,De mensen hebben mij blijkbaar graag zo'', zegt de zanger. ,,Akkoord, het staat wat vreemd in die musical, zeker de eerste paar minuten. Maar we kunnen daar een draai aan geven. Bijvoorbeeld zeggen dat de advocaat die ik speel een Franse moeder had of zo.''
Distel blijft naar verluidt ook de playboy die de mama's zich herinneren. Toen hij zijn vrouwelijke collega's uit de Chicago-cast - hun gemiddelde leeftijd is 25 - bij hem thuis in Zuid-Frankrijk uitnodigde voor ,,extra repetities'', keken ze wel een beetje vreemd op. ,,Mijn moeder was enthousiaster dan ikzelf'', geeft een van de danseressen toe. ,,Vooral toen Sacha zei dat we in Saint-Tropez de ultieme Chicago zouden opvoeren. De ultieme Chicago? Ik weet echt niet wat hij daarmee bedoelde, maar mijn moeder klaarblijkelijk wel.''
Tot zo ver het artikel in Het Nieuwsblad ...
Die ultieme Chicago zal wel te maken hebben met zijn « jeugdjaren » toen hij beurtelings gesignaleerd werd in het gezelschap van Juliette Gréco, Jeanne Moreau en Brigitte Bardot. De in Parijs geboren zanger werd in 1953 gekozen tot beste gitarist van Frankrijk. Toen hij op de gitaar Juliette Gréco begeleidde, besloot hij zanger te worden. Hij schoot als een komeet omhoog in de hitparade met « Scoubidou ». In 1959 won hij de « Grand Prix de la Chanson R.T.F. » met « Oui, oui, oui, oui ». Het nummer eindigde 3de op het Eurovisie Songfestival in de versie van Jacques Philippe. Teddy Scholten won toen met « Een beetje ». Silvio Francesco zong de Duitse versie van « Oui, oui, oui, oui », Louis Neefs de Nederlandse als "Ja, ja, ja". In de eerste helft van de jaren '60 scoorde Sacha de charmeur ook enkele hitjes in Duitsland. Zo zong hij onder meer de Duitse versie van Jim Reeves' « Adios Amigo ». Zijn meeste Duitse titels waren trouwens, net als zijn Franstalige, covers van Engelstalige nummers. « Scoubidou, Mon beau chapeau (in het Duits "Mein neuer Hut")," Mr. Cannibale" zijn evenwel originele nummers van hem. Merkwaardig was evenwel, dat hij tijdens zijn hoger beschreven Angelsaksische periode in 1970 naast Billy.J. Thomas in de Engelse hitparade stond met « Raindrops, keep falling on my head ». De originele versie, die van Billy J., zong Sacha ook in het Frans als « Toute la pluie tombe sur moi ». Een andere rariteit is zijn duet op de plaat met Brigitte Bardot « Le soleil de ma vie », de vertaling van « You are the sunshine of my life » van Stevie Wonder.
Epiloog: Zomervakantie 2004, Zaton, nabij Zadar (Kroatië):
In « Het Laatste Nieuws », al of niet ter plaatse gedrukt (?), maar toch pas 1 dag later verkrijgbaar lees ik, dat Sacha Distel overleden is, na een langdurige ziekte, zoals dat heet. « Le beau Sacha » was 71 j. oud toen hij op donderdag 22 juli 2004 definitief de scène verliet in Le Rayol-Canadel-sur-Mer, een zonovergoten dorp aan de Côte d' Azur, ergens tussen Cavalaire en Le Lavandou, waar hij ook begraven ligt. Ga hem echter niet zoeken op het plaatselijk « cimetière », hij werd in familiekring begraven in de tuin van zijn goed bewaakte villa.
De scoubidou zelf was aan een revival bezig, maar zou door de Europese Unie verboden worden, wegens te veel weekmakers en bijgevolg « gevaarlijk voor de gezondheid van kinderen ». In 1959 kon Sacha er nog over zingen en betekenden die weekmakers nog helemaal geen gevaar voor de gezondheid, van ons, kinderen ...
