De Duitse schlager		in Nederland en België

GIGLIOLA CINQUETTI

°20.12.1947
Ik beken, ik heb altijd al een boon gehad voor Gigliola. Ik had echter nooit gedacht, dat ik een alibi zou vinden om ze binnen te smokkelen in deze website. Maar zoals u verder kunt lezen, heeft mooie Gigliola ook in het Duits gezongen, en zelfs in het Nederlands.
Gigliola werd geboren in Verona en heeft een 20 maanden oudere zus Rosabianca, kortweg Robbi. In de zomer van 1963 nam ze in Venetië deel aan de préselectie van de  RAI TV-show "Gran Premio". De jury vertelde haar, dat ze een mooie stem had in de lage en middentonen, maar dat ze voor de hoge tonen beter nog wat oefende. Een maand later stond ze in Rome voor de finale. Haar vader pushte haar ook om deel te nemen aan de Castrocaro zangwedstrijd, een soort préselectie voor het Festival van San Remo. Er waren 4000 ingeschrevenen, waaruit er 28 gekozen werden om deel te nemen aan de zangwedstrijd. De  eerste 2 mochten deelnemen aan het Festival van San Remo. U raadt het al Gigliola won met het liedje "Le strada di notte" en de rest van het verhaal kent u, Gigliola won in het voorjaar van 1964, aan de zijde van de Franse Patricia Carli, ook San Remo én het Eurovisie Songfestival in Kopenhagen met "No ho l' eta". In San Remo zijn er immers altijd 2 uitvoerders van hetzelfde nummer, in veel gevallen een Italiaanse en een buitenlandse. Gigliola neemt het o.a. ook in het Duits op, daar is ons alibi al, als "Luna nel blu", niet bepaald een Duitse titel. De opvolger van "No ho l' eta", "Il primo baccio che darò », in het Duits, "Ich will nicht wissen wer du bist",  kon echter het succes van het winnend nummer  niet meer evenaren. Het was bovendien niet eenvoudig een zangcarrière te combineren met nog naar school te gaan. In 1965 zingt Gigliola "Ho bisogno di vederti" in San Remo. Wat voor Bobby Solo niet lukte in 1963 met "Una lacrima sul viso" lukt hem wel in 1964 met "Se piangi, se ridi", hij wint! Gigliola neemt "Ho bisogno di vederti" in meerdere talen op, het Frans, het Spaans en in het Duits, waarin het "Ich muss immer an dich denken" wordt. In 1965 neemt ze bovendien een plaat op in het Nederlands: "Vroeg of laat/Pepino, Pepino". 
San Remo blijft als een rode draad door haar jonge carrière lopen, want in 1966 wint ze opnieuw, dit keer aan de zijde van ("Volare, Piove, Lontananza") Domenico Modugno, met "Dio, come ti amo". Best dat Domenico als auteur de voorkeur kreeg om naar het Eurovisie Songfestival in Luxemburg te gaan, hij eindigde er immers laatste. Toch werd "Dio, come ti amo" in Italië een hit, vooral in Gigliola' s versie. In de zomer van '66 neemt ze met Aznavour' s "La Bohème" aan de Italiaanse liedjeswedstrijd "Canzonissima" deel. In 1967 geraakt ze niet door de préselectie voor San Remo. Ze neemt dan maar ter compensatie met "La rosa nera" deel aan de 4de editie van de zangwestrijd "Un disco per l' estate". In de jaren '60 en '70 was het in Italië nl. een ware inflatie van zangwedstrijden en shows, die door de televisie uitgezonden werden. In 1968 is Gigliola er opnieuw bij in San Remo, met "Sera". Ze had zelf de song mogen kiezen, maar het bleek geen goede keuze te zijn. Ze had ook "Quando m' innamoro" kunnen kiezen, maar ze liet de eer aan Anna Identici. "Quando m' innamoro" werd bij ons vooral bekend in de versie van The Sandpipers en als «Man without love » van Engelbert Humperdinck. Ook Gigliola zette "Quando m' innamoro" op de plaat. 1968 was een succesjaar want ze scoort ook hoog met "Quelli eran giorni", de Italiaanse versie van Mary Hopkin' s "Those were the days". 
In 1969 staat ze opnieuw op de bühne van San Remo, dit maal met "La Pioggia", dat ze samen met France Gall brengt, die er in het Frans "L' orage" van maakt. Ook Gigliola nam het in het Frans op en ook in het Duits, als "Regen"..
In 1970 brengt ze in San Remo "Romantico blues" aan de zijde van Bobby Solo. Engelbert Humperdinck maakte er "Stranger step into my world" van en Gigliola zelf in het Duits "Meine Romanze mit dir". Voor ons in de Benelux is met "Romantico blues" het hoofdstuk Gigliola Cinquetti afgesloten. In Italië echter blijft Gigliola met haar adembenemende minijurken een opgemerkte verschijning in de vele TV-shows en praatprogramma' s.  We vergeten echter er allemaal bij dat ze in 1974 in Brighton nog deelnam aan het Eurovisie Songfestival met het wondermooie "Si" en er 2de eindigde achter Abba met "Waterloo".
In april 1979 huwt ze in Verona in T-shirt en jeans met Luciano Teodori. Op 10 oktober 1980 wordt hun eerste zoon Giovanni geboren. In 1980 is er in Italië een revival van de sixties. Gigliola start met een talkshow op de televisie "Io sabato" en ze is in het begin van de jaren '80 niet van het scherm weg te branden. Op 22 augustus 1984 wordt haar tweede zoon geboren, Costantino. 
Begin 1985 staat ze opnieuw op de planken van het San Remo Festival, 19 jaar na "No ho l' eta". Ze eindigt 3de met "Chiamalo amore", een prachtig maar in de Benelux onbekend gebleven nummer. In 1989 staat ze er weer, dit keer met "Ciao". Niemand herinnert zich nog de song maar wel haar ravissante verschijning op 42-jarige leeftijd. Ze toert in Italië en het concert in Verona komt op de RAI-televisie. Ze zingt o.m. "Casta Diva" uit "Norma" van Bellini, bij ons ook bekend in de gepopulariseerde versie "Mille colombes" van Mireille Mathieu. Op 25 oktober 1989 treedt ze op als gast op de 31ste editie van het Castrocaro Song Contest, waar ze opnieuw "Le strada di notte" zingt, het nummer waarmee ze 26 jaar geleden won. 
Op 4 mei 1991 presenteert ze samen met Toto Cotugno het Eurovisie Song Festival vanuit filmstad Cinecitta in Rome. De presentatie was zo' n typische Babelse spraakverwarring, zoals we die bij vb. ook kennen van de Franse televisie, waar de presentatie van shows ook regelmatig een duoaangelegenheid was. Denk maar aan Guy Lux en Sophie Darel, waarbij Guy dan telkens het woord nam en Sophie er als ornament bij stond. Geef mij dan maar Michel Drucker.
Ook in de 90-iger en na het millennium jaren is Gigliola een blijvertje op de verschillende Italiaanse televisiezenders. Ze duikt 's zomers bovendien regelmatig topless op in een of ander populair Italiaans tijdschrift, ook nu nog altijd nog goed voor de nodige ophef in het katholieke en hypocriete Italië.  De meeste info op deze webpagina is nl. afkomstig uit http://www.bigcobra.net/biography.htm. Wellicht komen we ze zappend nog 's op de RAI tegen. Gigliola van vroeger en nu vind je trouwens ook op verschillende Youtube filmpjes terug.  Naast de al hogergenoemde Duitse opnames zijn daar bij vb. nog: "Auf der Strasse der Sonne" in het Italiaans "Alle porte del sole", "Man spricht von Liebe", "Unser Sommer der Liebe", "Verliebt, verliebt", "Oh warum", "Hast Du Dich wirklich entschieden", "Abendwind" en wellicht nog een paar, die ik vergeet. Gigliola zong trouwens eveneens in het Engels en het Frans, maar bij mijn weten niet bij vb. in het Japans, hoewel ze daar een gevierde vedette was.