De Duitse schlager		in Nederland en België

HERVÉ VILARD

24.07.1946
René Villard, de echte naam van Hervé Vilard (met één l!) werd in Parijs geboren. Zijn moeder heette Blanche en was verkoopster van violetjes. Hervé werd in een taxi geboren, die onderweg was naar het Hôpital Saint Antoine. Zijn vader heeft hij nooit gekend en toen een buurman klacht indiende werd zijn moeder het ouderlijk gezag ontnomen en werd hij op 6-jarige leeftijd naar het weeshuis gestuurd, waar hij herhaaldelijk trachtte te ontsnappen. Tot daar de vrije vertaling van de 1ste paragraaf van zijn pagina op de Franse Wikipedia. Enfin wie Frans kent kan zijn biografie daar verder raadplegen en zal daar ook vernemen, dat hij in 1967 de eerste homo was, die zich outte. Dat het niet allemaal homo’ s zijn in de showwereld bewees zijn toenmalige evenknie Christophe, toen hij in 1965 op toernee was met Hervé Vilard en Michèle Torr. Hij verplichtte deze laatste een pauze in te lassen, om het kind te baren, dat hij bij haar op een “plage romantique”(?) verwekt had.
Wij gaan echter liever terug naar onze eigen zomer van 1965. Toen kochten we “Salut les copains” om de mooie foto’s van fotograaf Jean-Marie Périer en ’s avonds tussen 17 en 19 u. op de lange golf op Europe n° 1, naar het programma met dezelfde naam luisterden. De slows, die ze daar draaiden deden ons aan de zon en de zee van de Côte d’ Azur denken en aan de meisjes, die er in bi- of monokini lagen te zonnen. Zo dachten wij ten minste, want later bleek, dat de jonge meisjes er in bikini lagen te zonnen en dat het vooral oudere dames waren, die het bovenste deel van hun bikini in de kast gelaten hadden. Maar we leiden af, in die zomer van 1965, kweelde Christophe “Aline”, bezong Pascal Danel “La plage aux romantiques”, had François Deguelt het over “Le ciel, le soleil et la mer” en Hervé schreeuwde het uit: “Capri, c’ est fini”. Ik heb het toen zo dikwijls meegezongen, dat ik 45 jaar later nog altijd de tekst uit het hoofd weet. Hoeft het nog gezegd, dat ik al die nummers kocht op single of EP. Ik kocht ook hun opvolgers, Christophe met “Les marionettes” (1965), Pascal Danel’ s ‘Kilimandjaro” (1966) en Hervé Vilard’ s “Mourir ou vivre”. François Deguelt was een buitenbeentje, hij had geen opvolger en was ook geen nieuweling, zoals de andere drie, hij had immers in 1962 met “Dis rien” al een songfestivalgraantje meegepikt. Op TF1 pikte men graag in op de rage en Albert Raisner liet de jonge garde maar al te graag aan bod komen in zijn “Âge tendre et têtes de bois”. Dat is nu een showprogramma geworden, dat al enkele jaren, met succes en met een wisselende samenstelling van vroegere “vedetten” de boer opgaat in Frankrijk en Wallonië. Ook Hervé Vilard maakt regelmatig deel uit van de bonte bende. Die jonge garde zong bovendien origineel Franse nummers, iets wat men toen niet gewoon was. De Franse tekstschrijvers waren tot op dat ogenblik vooral vertalers gebleken van Engelstalige nummers, die toen in Frankrijk niet aan bod kwamen. Wij, naïeve Vlamingen uit het Kortrijkse wisten toen zelfs niet dat het om vertalingen ging. Halverwege de jaren ’50 kon op de televisie men in het Kortrijkse meestal enkel zender “Rijsel”, het huidige TF1 ontvangen. Pas in 1957 (of was het ’58?) konden wij via de steunzender “Ruiselede” het N.I.R., de huidige VRT, ontvangen. Wij waren dus nogal op de Franse markt georiënteerd. Op de radio luisterden wij toen bovendien niet alleen naar Europe n°1 op weekdagen tussen 5 en 7, ’s avonds, maar op zaterdagavond ook nog naar Radio Hainaut, waar naast de “Franse vertalingen”, met kampioen Richard Anthony,, vooral Adamo, Marc Aryan en Robert Cogoi grijs gedraaid werden.
Op de b-zijde van “Capri, c’ est fini”, waarvan dat Hervé dacht dat Capri een stad was i.p.v. een eiland, stond “Un monde fait pour nous”, de Franse vertaling, van Jimmy Fontana’ s “Il mondo”. Met dit laatste nummer uit 1965 zou Michael Junior vele jaren later nogmaals scoren. Na “Capri c’ est fini” kwam in 1965 nog een EP-tje uit, met o.m. .. “Fais la rire”, een compositie van Danyel Gérard, ook bekend in de Italiaanse vertaling “Ridera” van Little Tony en in de Duitse “Bleib’ bei ihr” van Udo Jürgens.
Op het EP-tje, dat in 1966 volgde stonden “Mourir ou vivre”, ook een compositie van Danyel Gérard, “Ne te marie pas Sophie”, “Viens la nuit nous appelle” en “Il faut croire en demain”. Deze twee  laatste nummers zijn een vertaling uit het Italiaans, nl. resp. “Si la sera” van Gianni Morandi en“Io ti daro di piu” van Memo Remigi, maar bekend geworden  in de versies van Ornella Vanoni en Orietta Berti. Daarmee, was het voorlopig een beetje “uit met Hervé. We zagen hem minder op TV en we hoorden hem minder op Europe N° 1. Hij zwalpte nog wat verder in Frankrijk, maar vond het eind jaren ’60, tijd om andere horizonten te verkennen en trok naar Zuid-Amerika.
Het zou tot einde der jaren ’70 duren eer Hervé opnieuw in Frankrijk “hot” was en dat is hij met wat vallen en opstaan tot op heden gebleven. Einde jaren ’70 deed hij, wat hij al in hetbegin van zijn carrière gedaan had, de mosterd uit Italië halen en nu in het bijzonder bij Toto Cotugno. In 1968 scoorde hij met “Nous”, “Donna, donna mia” van Toto, in 1980 met Reviens” eveneens van Toto, maar door hem pas in 1987 als “Il ciele è sempre un po’ più blu” door hem op de plaat gezet. “Reviens” is dus het origineel! Hervé nam in 1996 ook nog “La vie est belle, le monde est beau” op, d.i. de vertaling van “Storie di tutti giorni” van Riccardo Fogli uit 1982. Dit nummer is bij ons beter bekend als “Dromen zijn bedrog” van Marco Borsato uit 1994. Marco nam hiervan in 1995 ook een Duitse versie op: “Die meisten Träume sind Betrug”.
Wat de Duitse kant van Hervé betreft, hij zingt vooral vertalingen van zijn eigen nummers, “Capri c’ est fini”, vertaling Ernst Bader,  in het Duits ook gezongen door Freddy Birset (2002), “Komm doch” (“Reviens”), “Mal tanzen gehen”, (“Solamente noi”, vert. F. Patter), … Wat minder bekend is, dat hij ook nummers van anderen in het Duits op de plaat zette. Zo wordt “Même si tu revenais”, van Claude François in het Duits “Hier war ich zu Haus”, vertaling Georg Buschor, en Marc Hamilton’ s “Comme j’ ai toujours envie d’ aimer” wordt “Komm” in een vertaling van Kurt Hertha.
Meer over Hervé Vilard vindt u op de  Franse Wikipedia. Niet alle gegevens kloppen evenwel, zo wordt “Fais-la rire” er bij vb. in 1969 gesitueerd. Ik verwijs ook naar zijn officiële website en voor zijn discografie naar http://www.zingzing.nl/, waar  Hervé Villard en Mike Brant de twee Franse eenden in de bijt zijn, naast de vele Nederlandse. Er staan heel veel mooie hoesjes van een heel goede kwaliteit op deze site, zowel van zijn Franstalige als zijn anderstalige, dus ook Duitse, nummers. Daarom, hieronder alleen maar een foto, afkomstig van de LP “Het beste van Hervé Vilard”.