| De Duitse schlager |
 |
in Nederland en België |
WILLY SCHNEIDER
°5.9.1905 - +12.1.1989
Samen met Rudi Schurike is de bass-bariton Willy Schneider de belangrijkste Duitse schlagerzanger van juist vóór en juist na W.O. II. Hij werd in Keulen geboren en stierf er ook en is m.a.w. zo Kölsch als Willy Millowitsch. Waar Rudi Schurike echter meer een pure schlagerzanger was, was Willy Schneider eerder een vertegenwoordiger van de volkstümliche schlager, zoals Heino dus. Hij was ook eerder een klassiek zanger en kreeg de bijnaam "Der Sänger von Rhein und Wein".
Willy was de jongste van twee broers en moest net als zijn broer al vlug in de slagerij van zijn ouders helpen. Na de beëindiging van zijn leercontract in de ouderlijke slagerij mocht Josef, de oudste voor operazanger studeren. Hij hield er een contract aan over aan de opera van Wroclaw. Wroclaw heette toen nog Breslau en was de belangrijkste historische stad van Silezië, dat Duitsland na W.O. II aan Polen moest afstaan. Willy, de jongste moest eveneens eerst zijn leercontract voltooien en wilde voor ingenieur studeren. Hij was ook een goed zwemmer en voetballer. Op zekere dag sprak hij bij zijn tandarts over zijn interesse voor muziek. Het ene woord bracht het andere mee en Willy gaf er een staaltje van zijn kunnen ten beste. De tandarts overtuigde hem om zangles te nemen bij professor Fleischmann. Later zou hij hem voor professor Giettenberg ruilen.
In 1929 maakt hij als bass deel uit van het radiokoor van de Keulse zender WDR en in 1931 zingt hij er voor het eerst solo. In 1935 tekent hij zijn eerste platencontract en vanaf 1936 volgen zijn optredens in België, Roemenië en Zwitserland. Na de oorlog is hij de eerste Duitse zanger, die in Nederland succes heeft. In 1947 huwt hij met Hanny, aan wiens zijde hij tot zijn dood een voorbeeldige echtgenoot blijft, voorwaar, een uitzondering in de showbusiness. Het echtpaar gaat in Keulen-Weidenpesch wonen om later naar Keulen-Junkersdorf te verhuizen. In 1960 krijgt hij zijn eerste gouden plaat voor meer dan 6 miljoen verkochte "Rheinlieder". Het is zijn eerste maar niet zijn laatste. Hij wordt ereburger van Keulen-Junkersdorf én het Belgisch-Limburgse Diepenbeek. Paus Johannes-Paulus II ontvangt hem privé audientie en een passagiersschip op de Rijn, met als thuishaven Rüdesheim wordt naar hem genoemd. In 1961 en 1964 gaat hij op toernee in de USA. We zien hem regelmatig in verschillende TV-shows zoals "Im blauen Bock" en "Musik ist Trumpf". Hij sterft op 12 januari 1981.
Zijn weduwe Hanny verkocht na zijn dood het veel te grote huis in Keulen-Junkersdorf aan een bouwspeculant, die het afbrak om er een volledig nieuw wooncomplex op te richten. Op een stukje resterende oude muur is een gedenkplaat aangebracht. Ook in Keulen-Weidenpesch is een gedenkplaat aangebracht op de muur van zijn vroegere woning.
Willy Schneider zal veel jongeren niet veel meer zeggen, maar als we "Auf der Heide blüh'n die letzten Rosen", "Kornblumenblau" (beide 1937), "Grün ist die Heide" (1938), "Heimat deine Sterne" (1942), "Heimweh nach Virginia" (1948) en vooral de Moezelhymne "O Mosella" (1949) noemen, dat gaat er wellicht toch een belletje rinkelen. "O Mosella" is u wellicht beter bekend in de versies van die Fischer Chöre en André Rieu, maar Willy zette het wel als een der eersten op de plaat. "Auf der Heide blüh'n die letzten Rosen" is dan weer een compositie van "de laatste operettekoning" Robert Stolz op tekst van Bruno Balz. Deze laatste schreef verschillende teksten voor Zarah Leander, meestal op muziek van Michel Jary. Samen waren ze het bekendste Duitse vooroorlogse componistenduo. "Wir wollen niemals aus einander gehen" van Heidi Brühl is hun laatste bekende compositie. "Schütt die Sorgen in ein gläschen Wein" en "Man müsste nochmal zwanzig sein" resp. uit 1952 en 1953 waren Willy' s succesrijkste nummers.
Als je ooit tussen Koblenz en Bingen langs de Rijn fietst, denk dan even aan deze Keulse zanger van Rijn en wijn … Hij ligt begraven op het kerkhof van Köln-Junkersdorf.
De meeste info op deze pagina is afkomstig uit de officiële website van Willy Schneider.