Elke kleur zoekt haar eigen vluchtlijn. Terwijl,
buiten beeld, elk woord om erkenning smeekt.
Terwijl de muziek moeiteloos haar hand uitsteekt.
De dans de ruimte inlijft. De speelruimte tussenin.
Niet het leven zal heersen noch de dood.
Maar de tussenruimte, de dubbelzijdige.
Waarin alles in elkaar grijpt, zich eindeloos
Vertakt en verliest in Andalusische hunkering.
Wat voorbij het beeld onzichtbaar werd
Wordt aan gene zijde van het woord onzegbaar.
Wordt voorbij de muziek: enkel leegte, mystiek.
Terwijl de dans het lichaam langzaam achterliet.
Antoon
Van den Braembussche
