Is dit de uiteengespatte droom, waarover jij ooit eens sprak?
De droom die zich letterlijk te pletter vloog? Als bezeten?
Waarbij als het ware elke blinde vlek van de herinnering
Terugkaatst in het vlechtwerk van kleur en horizon?
Alles meteen terugkeert in een onwillekeurige beweging,
Waarin men zich als een dier op stelten voortbeweegt?
Niet wetend naar welke denkweg de steendruk leidt,
Niet wetend naar welke waarheid, welke voetafdruk, welk inzicht?
Tenzij het witte inzicht van de koele waanzin
Die als winterlicht in ons verblindt en nazindert.
Winterlicht als spinrag op onze al te naakte ziel.
En waanin het sublieme verdriet geen uitweg vindt.
Antoon
Van den Braembussche
