Misschien moet je blik wel scherpen. Beter toekijken,
Zodat je dan pas ziet hoe een reus de grond kust.
Alsof hij naar een laatste adem hapt. Kortademig,
De afgrond naar zich toe ademend. Als een monster.
Met in zijn enorme rechterslaap het onuitwisbare beeld:
Ophelia's gelaat als in de koele meren van de dood.
Als in een nachtblinde rivier drijvend naar de waanzin,
Wit en vredig. Snakkend naar de ultieme bevrijding.
Ja, het beeld heeft iets plechtstatig. Als versteend geluk.
Eeuwige vrede. En overal hoor je muziek van Saturnus.
Niet getemperd door angst noch medeleven kijk je toe.
Misschien herken je nu het zwarte gat. De horror vacui.
En besef je tegelijk dat de interface van de dood
Een vertedering bezit, die niet verzonnen is.
Antoon Van den Braembussche
