Deep Purple op-sé-dés

(laatste wijziging op 17.05.2013)

Deep Purple – Now what?!

(Edel Records 0208577ERE)

De nrs: A Simple Song (4:39)/Weirdistan (4:14)/Out Of Hand (6:11)/Hell To Pay (5:12)/ Bodyline (4:27)/Above And Beyond (5:31)/Blood From A Stone (5:18)/Uncommon Man (7:00)/Après Vous (5:26)/All The Time In The World (4:21)/Vincent Price (4:46)/It’ll Be Me (extra track 3:04).

Bonus dvd: In conversation (20’) bonus audio: All The Time In The World (alternative Radio mix)/Perfect Strangers (Live) en Rapture Of The Deep (live)

Het heeft me toch wat moeite gekost om aan dit album te wennen. Purple met Morse is heel wat rustiger dan Purple met Blackmore (maar dat kan ook aan de leeftijd liggen). Aanvankelijk lijken de nrs tamelijk veel op elkaar­ en een echt snel, hevig nr. zit er niet tussen. Geen broertje of neefje voor “Highway Star” dus.

A Simple Song: zeer rustige intro en ditto nr. dat je eerder aan het eind van een Purple plaat zou verwachten, tot het geweld plots losbarst, vooral in volume dan. Mooi keyboardwerk van Jon, sorry Don, tot het nr. eindigt zoals het begon: sereen.

Weirdistan: doet mij aan een ander Purple cum Morse nr. denken, maar het schiet me niet meteen te binnen welk. Als je aandachtig luistert kom je trouwens nog andere flarden van Purple songs tegen. Mijn striphandelaar was blij met dit nr. toen hij “Wonderland” hoorde, tevens de naam van zijn winkel. Don op synthesizer en dan gitaarsolo van Steve.

Out Of Hand: luchtige keyboardintro gevolgd door zware gitaar bij een nr. op een gezapig tempo met mooie instrumentale tussenstukken. Leuk maar onopvallend nr.

Hell To Pay: hier schakelen we toch in een hogere versnelling en krijg ik flitsen van Rainbow in de oren. Vooral wat de gitaar betreft. Dit was tevens de b-kant van de vinylsingle. Kan Ian zoveel tekst onthouden voor een live versie van dit nr.?

Bodyline: is voor mij het leukste nr. van de plaat, vooral qua tekst. De opbouw en sfeer herinneren mij een beetje aan “Rosa’s Cantina”. Alweer knap werk van Don (en Roger).

Above And Beyond: een vreemde intro, nogal pompeus, maar de muziek wijkt als Ian gaat zingen. Voor de rest een doordeweeks ‘Purple met Morse’-nr.

Blood from A Stone: Een slow nr., ingetogen gezongen, begeleid door sfeervolle piano.

Uncommon Man: typische Morse gitaarintro, bijgetreden door functioneel tromgeroffel van Ian Paice: stemmige intro m.a.w. Trompetgeschal voor de intrede van de gladiatoren (of in dit geval de koning). Een ongewoon Purple nr., maar wel een sterk. Mooi tussenspel tussen Paicey, Airey en Morse, waarop de ‘trompetten’ terug invallen. Voor dat je het beseft, zijn de 7 minuten voorbij.

Après Vous: begint heftig, maar kalmeert al vlug. Zoals je misschien weet, heeft Gillan een tijdje in Parijs gewoond, vandaar waarschijnlijk deze titel. Ook hier weer een mooi opgebouwd instrumentaal tussenspel op een niet zo gewoon ritme. Don en Steve kunnen hun hartje weer ophalen.

All The Time In The World: kennen we als de single en heeft een goed in het gehoor liggende tekst:dolce far niente. Stemmig nr. dat de tekst prima illustreert.

Vincent Price: hier doet Don Airey met zijn orgel Vincent Price, de acteur van griezelfilms, alle eer aan. Zijn instrument roept eenvoudig maar kenschetsend de sfeer op van een spannend moment: luister naar die creepy klank! Prachtig! De tekst mag er ook wezen.

It’ll Be Me: exclusieve bonus track, maar eigenlijk heb ik nog geen gewone versie van deze cd gezien. Het nr. doet me denken aan de nrs die Ian Gillan zong als Garth Rocket: goed, simpel rocknr. uit de oude doos.

Al bij al bevat deze langspeler meer klasse dan ik ooit had durven denken. In de traditie van goede, slechte, goede, slechte lp is dit dus logisch een goede na het tegenvallende “Rapture“. Vooral véél draaien en ààndachtig luisteren!!!

Naar aanleiding van het overlijden van Jon Lord, mailde ik mijn innige deelneming naar Ian Gillan en vroeg hem of ze iets zouden doen ter nagedachtenis van Jon. Ian antwoordde dat ze dat nog niet wisten en zette er de tekst "Souls entwined are never parted". Het was daarom prettig vast te stellen dat het album wordt opgedragen aan Jon Lord, vergezeld van een soortgelijke tekst: "Souls, having touched, are forever entwined".

A Hart Life

(the life story of Deep Purple and Rainbow’s tour manager)

Wie onze Deep Purple/Diep Peurpel story heeft gelezen of lid was van de fanclub, herinnert zich mogelijk de naam Colin Hart. Hij was de tourmanager van Deep Purple en later Rainbow en besliste over back stage passen of ontmoetingen met de bandleden. In ons geval was dat steevast ‘no’ vandaar dat ik hem Colin ‘No’ Hart noemde. Dat was in de tijd toen we nog geen e-mail hadden en alles via via moest geregeld (of niet) worden.

Plotseling was hij van het toneel verdwenen (niet dat we dat spijtig vonden), maar waarom??? En was het definitief?

Wel dat hebben we onlangs kunnen lezen want deze man heeft zijn memoires te boek gesteld met de hulp van jeugdvriend Dick Allix en daarin komen we van nog een en ander het fijne te weten. We hadden al wel vermoedens en eindresultaten, maar hoe de dingen nu precies in hun werk waren gegaan, daar hadden we toch grotendeels het raden naar. Daar is met “A Hart Life” veel verandering in gekomen.

Ik ben het boek dus niet beginnen lezen bij hoofdstuk 1, maar ben dadelijk gaan kijken naar hoofdstuk 21 “Into the … Fired!” Blijkt dat de man in onmin was gevallen bij Bruce Payne en na een hartaanval door groep en management in de steek werd gelaten. Na 30 jaar dienst werd hij dus eigenlijk met het afval buiten gezet.

Er staan natuurlijk veel anecdotes in dit boek, maar ook veel privé overwegingen waaruit ik kan afleiden dat Colin een ‘thuis’ mist, maar van de andere kant toch ook van het glamourleven met de rock stars (korter kan je er niet bij komen) genoot, ondanks alle ongemakken als slippendrager.

Je komt het precieze te weten achter de uitspraak van Ian Gillan “I want everything louder than everything else” op “Made In Japan”.

In een biografie gebruikt de auteur vaak de kans om af te rekenen of uit te halen naar medewerkers en/of ex-bazen. Daarbij stelt hij zichzelf dan voor als de held of het onschuldige slachtoffer. Dat gebeurt hier ook af en toe o.a. via schetsen van de karaktertrekken van de Purple muzikanten. Die worden ons grotendeels bevestigd:

Paicey: de boekhouder van de groep, voor wie het echt allemaal om het geld te doen is. De controles die hij daarvoor uitvoert (uitvoerde) waren in de dagen van managers Edwards en Coletta zeker niet overbodig. Steun kon je van hem evenwel niet verwachten als je in de put zat.

Ian Gillan: groot ego dat omwille daarvan vaak met dat andere grote ego in aanraking kwam. Ook de financiële wantoestanden ten tijde van Edwards & Coletta mogen beschouwd worden als een belangrijke reden voor zijn eerste ontslag.

Roger Glover: de grote verzoener, die het allemaal over zich heen laat gaan, maar niet tegen Ritchie durfde ingaan.

Jon Lord: ongeveer hetzelfde. De gemoedelijke gentleman, die eveneens de moeilijkheden en confrontaties mijdt.

Ritchie Blackmore: de man die liever ruzie heeft dan vrede, een moeilijke verhouding had met zijn ouders, zijn eigen zoon vaak back stage niet wou toelaten, steeds (kinderachtige) pesterijen uithaalde met de andere groepsleden, jaloers is op het succes van anderen, crewleden laat opdraaien voor zijn eigen plagerijen zonder zich daarvoor ooit te verontschuldigen ...

Een amusante (?) anecdote: Ritchie heeft zijn ‘beste’ gitaar op het vorige concert vergeten en weigert de volgende dag op te treden, alhoewel hij nog 6 andere gitaren heeft. Hij wil pas spelen wanneer iemand dié gitaar is gaan ophalen en heeft afgeleverd.

Personen die slechts sporadisch in de story voorkwamen, vind je hier ook kortstondig terug, zoals: Ossie Hoppe (valiezendrager van Ian Gillan in de begindagen, later concertpromotor in Duitsland) en Zoë (lange tijd vriendin van Ian Gillan tot hij met Bron trouwde).

Af en toe komen we iets te weten over de gezondheid (ongemakken) van de muzikanten en dat we op het juiste spoor zaten met onze mening over Joe Lynn Turner als zanger bij Rainbow en (vooral) Deep Purple: een heel goede zanger, maar geen rock voorkomen en daarom niet aanvaard door het overgrote deel van de fans. Nochtans viel hij in de smaak van Ritchie, waarschijnlijk om zijn vakmanschap.

Tegen het einde van het boek wordt de (toch wel schokkende) verhouding tussen Ritchie en zijn zoon/gitarist Jürgen Blackmore uit de doeken gedaan. Keiharde son of a bitch die Ritchie.

Wist je dat de groep voor het Concerto in Antwerpen al een paar dagen van tevoren aanwezig was voor repetities en dat er een Belgisch trio de achtergrondzang verzorgde? Bij de saxspelers zaten trouwens ook Belgen.

Wat we ons ook al een heel lange tijd afvroegen: wat is er gebeurd met het ritme van plaat opnemen en uitbrengen, tournee ter promotie, rust, nieuwe plaat …? Dat is uiteraard ook Colin Hart opgevallen en de verklaring is simpel: “touring for money”. Dat je daardoor vandaag in Italië zit, morgen in België en overmorgen opnieuw in Italië (en dan houden we het nog bij relatief kleine afstanden) heeft geen belang. Hierbij maak ik toch de bedenking dat dat over en weer toeren intussen misschien een financiële noodzaak is geworden als je weet dat de groep met de verkoop van “Abandon” amper uit de kosten is geraakt, als we Roger Glover mogen geloven.

We betrapten de auteur op zeker 1 grove leugen: hij beweert, een paar maal zelfs, als om zich te verschonen, dat hij altijd alles in het werk heeft gesteld om fanclubs en fans ter wille te zijn. Laat me niet lachen.

Het boek (241 blzn + 16 blzn met foto’s, hard back) is uitgegeven bij WP Wymer Publishing en kost £ 19,95. Er bestaat ook een luxe versie van £ 35 met een bonus boekje van 80 pagina’s met foto’s en memorabilia en een reproductie van het Burn tourprogramma. Dit alles verpakt in een box.

ISBN 978-0-9557542-7-2

Bestellen via www.wymerpublishing.co.uk      

Nick Simper & Nasty Habits

The Deep Purple MK I Songbook

(Wymer Records  TSA 1002)

De nrs:  And The Address/The Painter/Mandrake Root/Emmaretta/Chasing Shadows/ Lalena/Wring That Neck/The Bird Has Flown/Why Didn’t Rosemary/Kentucky Woman/ Hush

Bonus: multimedia documentaire

De meeste Deep Purple fans hebben de groep waarschijnlijk leren kennen via albums als “In Rock”, “Machine Head” of “Made In Japan”. Ik behoor tot die categorie en ben, toen ik vernam dat er nog 3 voorafgaande albums waren met een andere (Mark I) line-up, die lp’s uiteraard ook gaan beluisteren. Dat trio veel heel goed mee en ik begreep niet meteen dat de oorspronkelijke zanger (Rod Evans) en bassist (Nick Simper) de laan waren uitgestuurd en in de vergetelheid verzeilden.

Van Rod meen ik mij te herinneren dat hij een groentenwinkel openhield maar Nick probeerde bij de muziekwereld betrokken te blijven met o.m. Warhorse en af en toe een lp. In 2008 bracht hij met zijn groep The Good Old Boys een cd uit met allerlei rockcovers, opgenomen op een Deep Purple fanclubdag in Engeland en nu waagt hij opnieuw zijn kans met een cd met MKI covers, in samenwerking met de groep Nasty Habits. Daar horen ook optredens bij. Zo speelde hij onlangs in Polen voor zo’n 3.000 man.

Het nut van dit project?

Wel, waar kan je – behalve “Hush” – live versies horen van die prachtige MK I songs?

Bovendien worden de nrs niet klakkeloos – wat zinloos zou zijn – nagespeeld, maar krijgen ze een licht afwijkend arrangement, met andere solo’s, maar toch met behoud van de Purple geest.

De muzikanten hebben misschien geen grote naam maar Christian Heissenberger (gitaar) en Helmut Puschacher (toetsen) die de meest opvallende instrumenten bedienen, kwijten zich meer dan behoorlijk van hun taak. Ze spelen dan ook al zo’n 11 jaar samen.

Om de full cd te promoten werd er een single uitgebracht met naast “Hush” en “The Painter” een cover van The Doors klassieker “Roadhouse Blues”.

Zowel de volledige cd als de single zijn het beluisteren meer dan waard en zeer aan te bevelen. Doen!!!

THE GOOD OLD BOYS

Live At The Deep Purple Convention
(Wymer Records TSA 1001)

De nrs: I'm Ready (3'45")/A Fool For Your Stockings (5'41")/My Way (3'33")/Shakey Ground (5'25")/Sleepwalk (3:53")/Twenty Flight Rock (4'14")/Somebody To Love (5'50")/Don't Worry Baby (6'09")/C'mon Everybody (2'21")/Shakin' All Over (2'47")/Oh Well (3'40")/Hush (4'23")/All My Rowdy Friendsd Are Comin' Over Tonight (6'03")

NICK SIMPER, de originele bassist van Deep Purple, is de bassist van deze groep die op een Purple fanclubdag in Engeland een voorstelling gaf waar nu een cd van uit is. In tegenstelling tot Rod Evans, heeft Nick zijn paarse verleden nooit helemaal kunnen vergeten of de muziekwereld vaarwel zeggen. Hij richtte o.m. Warhorse en Fandango op, deed enkele US-concerten met een nep-Deep Purple en nu heeft hij met Alan Barratt (zang), Pete Parks (gitaar), Simon Bishop (gitaar) en Richard Hudson (drums) The Good Old Boys opgericht die 'Good Old Music' brengen. Allemaal covers dus waarvan de bekendste "Fool For Your Stockings" van ZZ Top, "Twenty Flight Rock" en "C'mon Everybody" van Eddie Cochran, "Oh Well" van Fleetwood Mac en uiteraard "Hush" waarop Nick bass speelde met Deep Purple.

De haarkleur varieert van donker (geverfd?) over grijs en wit tot kaal en dat staat borg voor muzikanten die deze nrs in hun vingers hebben zitten. Inderdaad de muziek is heel onderhoudend, klinkt nooit uitgemolken maar rockt als de pest.

Releasedatum is 13 juli 2009. De aankoop zeker waard!!!

GILLAN

No Easy Way
(Angel Air SJPCD273)

Cd: Second Sight/Unchain Your Brain/Are You Sure/Mr. Universe/Trouble/On The Rocks/Running White Face City Boy/Vengeance/Torment/Smoke On The Water
bonus tracks: Underwater Solo Sonics/No Easy Way/Thunderwood/If You Believe Me (Live At Hammersmith 1980)

Dvd: Unchain Your Brain/Trouble/If You Believe Me/Mutually Assured Destruction (M.A.D.)/No Easy Way
bonus tracks: Vengeance/Smoke On The Water/Sleeping On The Job

Angel Air gaat door met het uitbrengen van allerlei Gillan materiaal, of Ian dat nu leuk vindt of niet. De nieuwste mode is een combinatie van een live cd gekoppeld aan een dito dvd, eventueel van hetzelfde concert. Eerder gebeurde dit met Chicken Shack en nu dus ook met Gillan. Onlangs was het dan de beurt aan een live audio optreden van de groep dat nog nooit eerder werd uitgebracht en opgenomen in de Hammersmith in 1980, de zaal waar ook Whitesnake een live lp opnam. De intro voor Smoke heet nu "Torment" en dat heeft misschien met auteursrechten te maken. Het concert zelf is van prima opnamekwaliteit, maar voor de bonustracks is dat niet altijd het geval. Underwater Solo Sonics (toegeschreven aan gitarist Tormé) is gek genoeg de piano-intro van Colin Towns voor No Easy Way. Thunderwood (toegeschreven aan drummer Mick Underwood) is dan weer - logischerwijze - een drumsolo.

Het tv-concert in Edinburgh van 1980 duurde amper 30' dus kon men nog wel wat extra beeldmateriaal gebruiken. De hoofdbrok daarvan wordt gevormd door een Gillan-documentaire waarin iedereen aan het woord komt, op Ian na natuurlijk. Als ik me goed herinner is de videoclip van Vengeance afkomstig van de Duitse tv en het beeld bij Smoke is niet altijd scherp, en bovendien nogal amateuristisch opgenomen. Het is wel de 1ste Gillan line-up die hier speelt. Voor de rest wordt er reclame gemaakt voor de recentste groep van John McCoy met o.a. Bernie Tormé. Ondanks alles een leuk hebbeding.

GILLAN

Live At The Marquee 1978
(Angel Air SJPCD 254)

De nrs: Secret Of The Dance/I'm Your Man/Child In Time/Message In A Bottle/So Low/Dead Of Night/Back In The Game/Tokyo Flight/Smoke On The Water/Woman From Tokyo/Lucille

Niet lang nadat Gillan zijn IGB had ontslagen en daarvan alleen Colin Towns overhield, gooide Ian het roer helemaal om en begon terug te doen waar hij het best in is: heavy rock muziek maken. Met enkele onbekende jonge muzikanten en John McCoy namen ze de lp "Gillan" op. Die kwam alleen in Japan uit, maar dat kon de groep er niet van weerhouden met deze lp op tournee te gaan.

In die beginperiode was de Londense Marquee op maat gesneden, maar al snel zou de groep grotere zalen volboeken. Indertijd haalde het optreden dat nu op cd werd uitgebracht de pers omdat Ritchie Blackmore Ian Gillan aan het opvrijen was om de nieuwe Rainbow-zanger te worden. Om Ian wat boter aan de baard te smeren speelde hij dan met de Gillan-groep mee tijdens de toegift Lucille, zoals je dat aangekondigd hoort. Vreemd dat de bekende foto van Gillan met Blackmore niet in het fotoboekje werd opgenomen.

Indien je zou denken dat op deze cd 2 onbekende (nieuwe) nrs staan, maak je dan maar geen illusies want "So Low" en "Tokyo Flight" werden indertijd gewoon bassolo en gitaarintro genoemd, maar vermits er auteurs worden vermeld, zal dit wel met centen te maken hebben. Het is in elk geval een tijdsdocument (dat al lang op tape bestaat) en vermits het al zo oud is, laat de opnamekwaliteit wel wat te wensen over.

Deep Purple

Live At Montreux 2006

(Eagle Records EAGCD356 en EREDV636)

De nrs (cd): Pictures Of Home/Things I Never Said/Strange Kind Of Woman/Rapture Of The Deep/Wrong Man/Kiss Tomorrow Goodbye/When A Blind Man Cries/Lazy/Keyboard Solo/ Space Truckin’/Highway Star/Smoke On The Water

De nrs (dvd): Disc 1 – Pictures Of Home/Things I Never Said/Strange Kind Of Woman/ Rapture Of The Deep/Wrong Man/The Well Dressed Guitar/Kiss Tomorrow Goodbye/When A Blind Man Cries/Lazy/Keyboard Solo/Space Truckin’/Highway Star/Smoke On The Water/ Hush/Too Much Fun/Black Night + interviews

Disc 2 – Fireball/I Got Your Number/Strange Kind Of Woman/Kiss Tomorrow Goodbye/ Lazy/Rapture Of The Deep/Wrong Man/Perfect Strangers/Highway Star/Smoke On The Water

Was het nu vorig jaar of is het al 2 jaar geleden dat Eagle Records een gelijkaardige combinatie uitbracht van Deep Purple in Montreux? Dat was toen met opnames van 1996, nu van precies 10 jaar later.

De line-up was toen nog met Jon Lord, nu dus met Don Airey op de keyboards. De setlist was uiteraard ook anders – maar niet erg veel. Op de jongste dvd staan immers 4 nrs van de “Rapture Of The Deep”-cd en daarmee vertoont die avond veel overeenkomst met het optreden waarvan we onlangs in Antwerpen getuige waren.

Er wordt gezegd dat de optredens met Blackmore gevarieerder waren en dat hij meer show bracht dan zijn opvolger, maar hij bleek eigenlijk een terrorist die de groep elk moment kon laten springen. Met Steve heeft de groep een betrouwbare ‘huisvader’ in huis gehaald, die al voor genietbare momenten heeft gezorgd, ook al ben je meer een Blackmore fan. Denken we maar aan “The Well Dressed Guitar” dat je hier – eindelijk – eens te horen en te zien krijgt en zijn werk op “Purpendicular” en “Bananas” mag er best zijn. Op de cd/dvd brengt Morse eens te meer een leuke verrassing en wel in de intro van “Smoke On The Water”. We kenden al zijn uitvoering met korte stukjes van allerhande klassieke rockintro’s en nu komt hij plots op de proppen met een Jazz-intro voor “Smoke”, mét de “Smoke” akkoorden (Montreux is tenslotte een Jazz Festival).

Andere leuke passage is die met gitarist “Ritchie More Black” (aldus doodleuk aangekondigd door Ian Gillan), in de persoon van de zwarte producer van de 2 jongste Purple albums: Michael Bradford. Veel potten breekt die evenwel niet.

Op de enkele cd moet je niet alleen enkele nrs van de dubbele dvd missen, maar ook het volledige optreden – toch zo’n uur lang – van Purple in het Londense Hard Rock Café van het hetzelfde jaar. Qua setting doet dat denken aan de live dvd van Jon Lord van enkele jaren terug in Australië: iedereen staat er kort op elkaar en heeft amper ruimte om te bewegen. Eigenlijk is dit niet meer dan een studio met publiek. De beelden zijn er dan ook van wel zéér dichtbij opgenomen. In alle geval de moeite waard, vooral de dvd!!!

Met dank aan Dominique Smits (Eagle Records/Pias)

IAN GILLAN

HIGHWAY STAR
A JOURNEY IN ROCK

Universal 06025 171 211-4 (0)

Twee dvd’s met “The full official story behind the voice of Deep Purple”.

De laatste jaren zijn er al heel wat muziekdvd’s verschenen die eigenlijk meer documentaires waren dan live concerten. Vaak waren de groepsmuzikanten er niet eens zelf bij betrokken en ging het om commentaren van fans of buitenstaanders. Misschien leuk om een keer te zien en te beluisteren, maar niet echt iets waar ik mijn geld zou aan geven, zeker niet als het om bedragen tussen de 15 en de 20 euro gaat.

Daarom was ik nogal terughoudend toen ik deze set in de Mediamarkt zag liggen. Een wijs besluit want in Antwerpen kreeg ik van Ian een exemplaar in een beperkte oplage. En ja, als je er op een of andere manier wat nauwer bij betrokken bent geweest gedurende zovele jaren, dan herken je heel wat situaties bij het bekijken van de dvd’s.

Op de 1^ste vind je zowat de volledige Purple history terug, verteld door – voornamelijk – Ian Gillan, maar ook door zijn collega’s, meer bepaald Jon Lord, Ian Paice, Roger Glover (natuurlijk), Steve Morse, Don Airey en Tony Iommi & Ronnie Dio, maar ook Colin Towns. Vergeten we evenmin Ian’s moeder en echtgenote Bron. Enkele heikele onderwerpen worden aangesneden en je hoort a.h.w. de klok van meerdere kanten luiden. Alleen ‘aartsvijanden’ Ritchie Blackmore en John McCoy krijg je niet te zien. Werden ze niet gevraagd? Weigerden ze? Was men bang dat hun commentaren niet in het opzet zouden passen? Hoe dan ook, ze worden niet echt gemist. Je kan beter van de leuke momenten genieten (vooral de anekdotes uit zijn Black Sabbath periode) dan te moeten knarsetanden om dingen die toch niet meer kunnen teruggedraaid worden.

Dvd 2 bevat eveneens persoonlijk materiaal zoals “Ten Huize Gillan” met commentaar van Bron en dochter Grace, die we enkele jaren terug in Duitsland ontmoetten en bij wie we al vlug hetzelfde gevoel voor humor vaststelden als bij Ian. Dan is er het beeldmateriaal dat Ian zelf opnam met een handcamera op de bus of waar ook. Maar het leeuwendeel bestaat toch uit live opnames van 4 concerten (Cardiff, Plymouth, Moskou en St.-Petersburg) met Morse en Airey) maar dan voorafgegaan en gevolgd door back stage beelden. Een prachtig hebbedingetje voor elke Purple – maar vooral voor elke Gillan – fan. Bovendien is de dvd vergezeld van een 20 pagina boekje met mooie foto’s.

RAINBOW

DEUTSCHLAND TOURNEE 1976

Köln, 25 september

De nrs: cd 1: Kill The King/Mistreated/Sixteenth Century Greensleeves/Cach The Rainbow
Cd 2: Man On The Silver Mountain/Stargazer/Still I'm Sad/Do You Close Your Eyes

Düsseldorf, 27 september

De nrs: cd 1: Introduction (2'15")/Kill The King (4'48")/Mistreated (13'41")/Sixteenth Century Greensleeves (7'09")/Catch The Rainbow (14'35")/Man On The Silver Mountain (12'56")
Cd 2: Stargazer (16'03")/Still I'm Sad (18'06")

Deze cd's mogen in geen enkel collectie ontbreken; dat is de korte commentaar die alles zegt.

Waarom?

Omdat dit 2 concerten zijn met de legendarische - zo'n naam krijg je niet zomaar - line-up Blackmore/Dio/Powell gesteund door keyboardvirtuoos Tony Carey en voortgedreven door bassist Jimmy Bain. Als die dan nog even legendarische nrs uitvoeren als Mistreated, Catch The Rainbow, Stargazer of Still I'm Sad, waar vooral Ritchie Blackmore voluit op soleert en ook de betreurde Cozy Powell zijn beste stokken bovenhaalt én Tony Carey inventieve intro's laat horen, dan kunnen deze cd's niet lang genoeg duren. Met andere woorden dit is puur genieten.

Whitesnake

Live In The Shadow Of The Blues

(SPV 95700 2CD)

De nrs: cd 1: Bad Boys/Slide It In/Slow & Easy/Love Ain't No Stranger/Judgement Day/Is This Love/Blues For Mylene '06/Snake Dance '06/Crying In The Rain/Ain't No Love In The Heart Of The City/Fool For Your Loving/Here I Go Again/Still Of The Night

Cd 2: Burn-Stormbringer/Give Me All Your Love Tonight/Walking In The Shadow Of The Blues/The Deeper The Love/Ready & Willing/Don't Break My Heart Again/Take Me With You + nieuwe studio nrs: Ready To Rock/If You Want Me/All I Want Is You/Dog + bonus live Crying In The Rain met Tommy's drumsolo

Deze dubbele live cd met live en studio extra's werd mogelijk nog dit jaar opgenomen en zit in een mooie uitklapbare kartonnen hoes met daarbij een mooi boekje met vooral foto's maar geen woord over de herkomst van de live tracks. De muziek staat natuurlijk als een huis en over de keuze van de nrs kan je eeuwig blijven doorbomen, maar ik mis Lovehunter toch een beetje en zeker Mistreated.

Voorlopig kost de cd zo'n 15 €, maar die prijs zou tot 20 € stijgen, aldus de platenboer.

Smoke This! Ian Gillan

Een mooi fotoboek van en door Ian Gillan met een overzicht van zijn ganse carrière. De bijhorende teksten zijn niet bepaald verhelderend en zijn grotendeels afkomstig van zijn website. Allerlei vragen en antwoorden, de ene al onzinniger dan de andere. Verder een aantal songteksten, alsof we die al niet hadden.

Een flink aantal van de foto's is bekend studio promotiemateriaal van lp hoezen, pers e.d. maar de 120 bladzijden bevatten ook hilarische/gênante momenten zoals Gillan in een bustier of Ian in zijn blootje. Best interessant. Prijs was 23,50 €, uitgegeven door Label Group LLC, ISBN nr. 0-9788254-0-3.

Black Knight, Ritchie Blackmore

door Jerry Bloom

Uitgeverij: Omnibus Press

Ik was aan het stofzuigen toen de UPS-besteldienst een pakje kwam afgeven waarvan ik veronderstelde dat het een of ander spelletje uit Japan was voor mijn zoons Nintendo of zo.

Wat een aangename verrassing toen het de Blackmore biografie bleek te zijn, geschreven door collega fanclubvoorzitter Jerry Bloom, de man die toezag op de Engelse vertaling van Purplistory cd.

Een eerste vluchtige kennismaking leerde dat de tekst vlot geschreven is, een resem leuke anekdotes bevat en de kritiek niet schuwt. Zo is er o.a. het Labadoux-verhaal met Blackmore’s Night waar Ritchie niet zo positief uitkomt. Bij nadere kennismaking is dit helemaal geen boek waar Blackmore tevreden over zal zijn. Het mag dan al geschreven zijn door een fan, maar net zoals onze Purplistory, verbloemt het boek de waarheid niet. We leren er Ritchie meer dan ooit kennen als iemand die graag 'practical jokes' speelt, maar er zelf niet tegenkan, als een egoïst of als een persoon die met niemand rekening houdt, zelfs niet met zijn eigen zoon als die naar een concert van zijn vader komt.

Als je het fotoboek "Smoke It" van Ian Gillan hebt, was je daar misschien geschokt/verbaasd door enkele foto's. Wel, hier gaat men nog een stapje verder. Roger Glover die in de beginjaren '70 nogal werd gepest, meestal door Blackmore, die bovendien regelmatig van zijn kleding werd ontdaan en zelfs een keertje met Gillan (beiden met de broek op de enkels op de achterbank van een auto) oneerbare voorstellen tot orale seks kreeg. Volgens Mick Underwood moet je dat heel waarschijnlijk wel met een korrel zout nemen.

Het vergde zo’n 3 jaar opzoekingswerk en de lijst van geraadpleegde bronnen oogt dan ook indrukwekkend. Vooral de tekst over de beginjaren zal voor de meesten onder ons zeer verhelderend zijn. Van sommige gebeurtenissen daarentegen ben je misschien zelf getuige geweest (o.a. het Rainbow concert in Vorst waar iemand een flashlight naar Ritchie gooide die het optreden direct stopzette). Hier lees je wat er achteraf met de onruststoker gebeurde.

Er zitten 3 katernen zw/w foto’s in verwerkt, sommige klassieke, sommige minder bekend maar het spijtige van de zaak is dat ze nogal donker werden afgedrukt.

Het boek gaat van 1945 tot 2006 en bevat 18 hoofdstukken + een uitgebreide discografie en filmografie, dit alles gespreid over 360 blzn.
Hard cover met stofomslag.
Prijs is £19,95.
Bestelnr. ISBN: 1.84609.266.3.
Webadres: www.omnibuspress.com of
mail naar: music@musicsales.co.uk .

Andere – en waarschijnlijk goedkopere – oplossing: ga naar 1 van de 2 Engelse bookshops in Brussel centrum, in de buurt van de Nieuwstraat. Waarschijnlijk kan je het nu ook bij je platenboer bestellen, ik zag het alvast liggen in de Gigaswing in Hasselt

Ik kan alvast niet wachten om het boek helemààl te lezen.

Rainbow

Live in Munich 1977

(cd Eagle Records EDGCD315)
(dvd Eagle Vision EREDV573)

De nrs: CD 1: Kill The King (4'41")/Mistreated (11'03")/Sixteenth Century Greensleeves (8'21")/Catch The Rainbow (17'31")/Long Live Rock 'n' Roll (7'33")

CD 2: Man On The Silver Mountain (14'39")/Still I'm Sad (25'16")/Do You Close Your Eyes (9'37")

Eindelijk een officiële uitgave van dit geweldige concert dat - gelukkig - reeds meerdere malen op Duitsland 3's Rockpalabt te zien was. Zoals Ritchie hier op dreef was, hebben we hem niet vaak meer gezien, zeker niet een heel concert lang. De tv-uitzendingen hadden steevast licht storende strepen over het beeld lopen (te wijten aan de regenboog?), maar hier is daar weinig of niets van te merken (en dan heb ik het over de dvd uiteraard).

Bij een cd kan je rondwandelen of het ding in je auto spelen, zonder dat je iets mist, dat heb je bij dvd natuurlijk niet en hier is wel degelijk een en ander te beleven op het scherm, vooral wanneer het optreden een climax bereikt met Ritchies gitaarvernietiging. Daarnaast zijn er 3 bonus nrs, vermeld als promovideo's, van Long Live Rock 'n' Roll (3'54"), Gates Of Babylon (6'37") en L.A. Connection (5'12"). Dit zijn echter helemaal niet de videoclips die destijds werden gebruikt, maar wel live-in-de-studio-opnames voor de Don Kirshner show in de USA. Des te interessanter zou ik zeggen, alleen spijtig dat ze zo bruusk worden afgesloten.

Verder heb je op de dvd nog interviews met Colin Hart (die aan een boek aan het werken is) en met Bob Daisley. Colin is - zoals ik hem heb meegemaakt - zeer kort met zijn antwoorden. Op het arrogante af soms. Bob daarentegen vertelt honderduit, o.a. over het grappige incident met Eric Thomsen, de onlangs overleden concertpromotor. Bovendien staan er nog een fotogalerie met de bekendste foto's van Ritchie.

Bij de dubbelcd zit een mooi uitgevoerd boekje bij van 12 pagina's volledig in kleur, maar bij de dvd heb je niet alleen een soortgelijk boekje van 6 blzn, maar ook een reproductie - op kleiner formaat natuurlijk - van het Europese tourprogramma van toen.

Als ik me goed herinner, gaf Ritchie die avond van 20 oktober zo van jetje omdat hij de dag voordien in Wenen de bak was ingedraaid en daardoor het concert van Rainbow pas met uren vertraging kon beginnen. Blijkbaar had het publiek begrip voor de situatie getoond en geduldig afgewacht. Ritchie bedankte met een majestueus concert. Hoort thuis in de verzameling van elke rechtgeaarde Rainbow fan, om meer dan 1 reden. Ik wou dat Ritchie dit ook eens zou bekijken en dan eindelijk eens zou stoppen met zijn Blackmore's Night.

DEEP PURPLE

rapture of the deep

(Edel 0165524 ERE)

De nrs: Money Talks/Girls Like That/Wrong Man/Rapture of The Deep/Clearly Quite Absure/Don’t Let Go/Back To Back/Kiss Tomor­row Goodbye/Junkyard Blues/ Before Time Began

Elders kan je lezen dat Roger Glover en de hoesontwerper veel tijd besteed hebben aan de lay-out  van o.a. het cd-boekje. Ik vraag me af waarom. In het boekje staan alleen de teksten, geen enkele foto en alleen een bestaande cartoon werd gebruikt ter illustratie. Het feit dat deze man reeds de cover van “Abandon” ontwierp strekt volgens mij niet tot aanbeveling.

Toen de cd op woensdag 12 oktober in de bus zat, beluisterde ik snel stukjes van de nrs en dat spoorde mij niet direct aan tot een volledige beluis­tering. Die bevestigde wat ik al vreesde; Purple kan geen 2 evenwaardige cd’s na elkaar afleveren; er staat nl. geen enkele ‘catchy tune’ op. Het is eerder een middelmatige, tamelijk typische Purple cd van het Morse tijdperk geworden.

Het begint met een metalintro, een onduidelijke klank, die uitein­delijk van Don Aireys keyboards afkomstig blijkt te zijn. Dan volgt een nr. in karakteristiek Purple cum Morse tempo; zeker niet snel en net niet traag. Er zitten veel tempowisselingen in op een begrijpelijke tekst. Geen doorwrochte poëzie of onzin. Als ik me niet vergis, heeft AC/DC een song met dezelfde titel.

Girls Like That begint iets sneller en ontwikkelt zich tot een simpel rocknummer met keyboardsolo en dito refrein.

Wrong Man heeft hetzelfde tempo als “Money Talks”, maar is iets heavier. Ik zie Ian er al stampend op dansen. Leuk, maar niets opzienbarend. Voorspelbare gitaarsolo. Het liedje wordt nogal onnodig lang uitgesponnen.

De titeltrack is opnieuw een Morse/DP nr., half-traag tempo met Oosterse invloeden en soms geforceerde zang. Er is ruimte voor gitaar en orgelsolo. Onderhevig geweest aan Coverdale/Page invloeden?

Clearly Quite Absurd ligt op dit album het aangenaamst in het gehoor. Het is rustig, romantisch met een lekker pianoach­tergrondje. Sobere zang laat plaats voor de solo-instrumentalisten.

Don’t Let Go. Intussen zit ik nog steeds te wachten op een typisch, meteen als Purple herkenbaar nummer. De teksten zijn dit keer wat luchtiger, getuige “Be what you are I tell myself/And myself tells me we can’t be anybody else”. Geschreven met Jean-Luc Dehaene in gedachten “Don’t let go of that beast/You’ll never see it again.”? Goede gitaarsolo en pianomuziek. Een leuk tussendoortje, maar niet meer dan dat.

Dat geldt ook voor “Back To Back” dat feller begint en een leuke keyboardsolo laat horen.

Een drumintro kondigt een moeilijker nr. aan, in dit geval “Kiss Tomorrow Goodbye”. Het verloopt in hoog tempo maar met voortdurende wisselingen. Leuk orgel-drums intermezzo.

Een gitaar/piano-intro leidt tot “Junkyard Blues”, dat enkel door een pianoriedel, aangevuld met gitaarlicks, gered wordt van de ondermaatsheid.

Afsluiter “Before Time Began” is ingetogen met een sobere drumboybegeleiding: het soort tromgeroffel dat je in een oorlogsfilm kan horen en dat illustreert volledig de tekst. Later wordt dit aangevuld met gitaar en keyboards.

Zoals gezegd een typische Morse/ DP cd met “Toolbox”-stijl invloeden van Gillan. De cd duurt amper 56’ en ik vraag me af waarom het extra nr. MTV er niet overal bijstaat. Dit is een cd die niet direct aanslaat maar die moet groeien. Niet zo toegankelijk als “Bananas”, maar toch beter dan “Abandon”. Het proberen waard.

In België wordt de cd verdeeld door V2 Records. Met dank aan Nathalie.■

PURPLISTORY

De "nrs": Foto's/Deel 1, van 1968 tot 1973/Deel 2, van 1974 tot 1996/Deel 3, van 1997 tot 2003

Mooie kaft en dito cd met bijna 1800 foto's van Deep Purple en aanverwanten gespreid over 30 jaar concerten in België, Duitsland, Luxemburg en Nederland. Echte aanrader voor elke Blackmore/Gillan/Glover/Lord/Paice enz. fan die af en toe zijn computer gebruikt. Indien je over Windows XP beschikt, kan je i.p.v. een screensaver een Purple concert als diavoorstelling over je scherm laten lopen. Ik weet niet of er hier ooit een officiële release van komt, vandaar de eerder beperkte oplage. Wacht dus niet te lang om te bestellen via ons e-mail adres: deeppurple@scarlet.be .

Het Deep Peurpel verhaal loopt over meer dan 150 geïllustreerde pagina's met foto's die je kan laten vergroten via een simpele muisklik. Eigen aan het Word-programma willen de foto's wel eens van plaats veranderen, maar die kan je zelf naar de gewenste plaats verslepen.

Finally out after months of preparations. The English version contains over 1.900 photos and over 90' of audio material as a bonus (interviews with Coverdale/Lord, Glenn Hughes, Ritchie Blackmore and Steve Morse). To embellish it all we added Bruce Payne's laughter when clicking on a new item. With Windows XP you can enjoy over 2 hours of slideshows with photos taken over the past 30 yrs live and backstage in Belgium, Germany, Luxembourg and Holland. Pick a show and turn it into a screensaver.

Apart from the photos there's the three parts illustrated Deep Purple story. For every Purple fan everywhere in the world!!!

TERUG naar INHOUDSOPGAVE

naar PLAATSELIJK TOURNIEUWS & WANTED

naar CONCERTBESPREKINGEN

naar VARIA

naar Archief

naar DIEP PEURPEL?

naar LINKS