Nonk

Een beetje tot mijn verbazing blijkt Lisieux jaarlijks meer dan één miljoen pelgrims te verwelkomen. Toch is het heel rustig, nu: te rustig voor de pompeuze architectuur uit de jaren ’20 en ’30. Een architectuur volledig in functie van massabijeenkomsten in de geest van de triomferende Kerk van vijftig jaar terug. Hetzelfde tref je aan te Koekelberg: hoeveel schoolkinderen gingen destijds op schoolreis naar onze nationale basiliek, naar verluidt het vijfde grootste kerkgebouw ter wereld.

Ook deze tempel hier kan tellen, ze lijkt me ongeveer even groot als het Brusselse gebouw. Maar hier zijn glasramen en mozaïeken wél afgewerkt. Binnen heerst een ingetogen sfeer: geen toeristische rondleidingen, slechts een tiental bezoekers die de ruimte diskreet doorkruisen en op zich laten inwerken. Sommigen nemen de tijd voor wat gebed in stilte. Ook op mij maakt het interieur indruk, ongeveer op gelijkaardige wijze als op 21 april in Paray-le-Monial. Dergelijke positieve “energie” heb ik in de basiliek van Koekelberg nooit ervaren: koud, zielloos, grotesk, wars van elke goede smaak. Maar wie ben ik?

Lisieux komt waarschijnlijk goed tot zijn recht wanneer de grote massa zich hier verzamelt. Ook zonder die massa ontroert me de lezing van Theresa’s geschriften en conversaties, die dateren van slechts een paar dagen voor haar dood. Een jonge vrouw, amper 24: op die leeftijd begint je leven pas! Maar zij aanvaardt de dood t.g.v. een ongeneeslijke ziekte, en spijts haar lijden blijft zij vol vriendelijkheid jegens haar medezusters die zich belast hebben met haar verzorging.

Mijn grootoom, gemeenzaam “Nonk” genoemd, was een man van een ijzeren gezondheid, totdat hij in 1985 een tumor in de hersenen kreeg. Met welke enorme moed heeft hij de ziekte en vooral de aftakeling gedragen en verdragen! Inspireerde Theresa hem hiertoe?

Op mijn zesendertigste ben ik gelukkig nog zo gezond als een vis. Ik bid voor het behoud van dit hoogste goed, want mocht me ooit tebeurt vallen wat Theresa of Nonk overkwam, dan twijfel ik ten zeerste of ik dat wel zou aankunnen…