Assimilatievermogen van Vlamingen

Lange etappe: een honderd kilometer door een vlak Normandië, enkele diep ingesneden rivierdalen daargelaten. Reeds voor klokslag vijf ’s avonds aangekomen bij de familie Hermans, uitgeweken Vlamingen, afkomstig van Loksbergen, een boogscheut van Waanrode. Streekgenoten dus, want de ouders spreken nog hetzelfde Hagelandse dialect als ikzelf, hun kinderen verstaan het nog, zonder het zelf te spreken, en de kleinkinderen zijn helemaal verfranst.

Dit illustreert hoe Vlamingen zich in den vreemde assimileren. In tegenstelling tot andere nationaliteiten missen wij ergens een band met onze heimat, die ervoor zou kunnen zorgen dat ook onze kinderen en kleinkinderen nog hun moeder- en grootmoedertaal blijven beheersen. Vlamingen integreren zich voor honderd procent, terwijl bvb. de Polen of de Italianen, in de jaren ’30 naar Limburg gekomen om er in de mijnen te komen werken binnenskamers nog steeds hun moedertaal bezigen, zelfs na twee of drie generaties. Hun gehechtheid aan de eigen cultuur is ons, Vlamingen, een beetje vreemd. Jammer, eigenlijk.

Kwatongen beweren zelfs dat de huidige Limburgers veel langzamer spreken dan dat vroeger het geval was. Ze “zingen” zelfs omdat Limburg een stevige portie Italiaans gezang schijnt geïnjecteerd gekregen te hebben. Limburgers blijken niet altijd opgezet met hun reputatie van “zangers”, maar volgend mopje bewijst hoe goed de provincie met ’s lands jongste bevolking in staat is tot zelfrelativering.

• Waarom maakte toenmalig burgemeester Steve “Stunt” Stevaert indertijd het openbaar vervoer te Hasselt gratis?
• Om de voortdurende vertragingen de wereld uit te helpen: want tegen de tijd dat een Limburger een ticketje had gevraagd van Sint-Lambrechts-Herk naar Godsheide had die bus al vijf kilometer verder kunnen zijn.