Vergeet je dienaar toch niet

Sommige lui van rijken huize laten zich hun gediend-zijn-langs-alle-kanten zodanig welgevallen dat ze uit het oog verliezen dat hun personeel uit menselijke wezens bestaat. Ik ga het maar ineens heel brutaal verwoorden: ik kots van dergelijke mentaliteit!

Niet dat ik een haar beter ben hoor. Mijn voornaamste dienaar is de laatste weken alleen maar goed genoeg geweest om mijn kont te schragen. Hij deed zijn werk zo onopvallend, zonder protest, dat ik hem zowaar uit het oog – en uit het hart – verloor: mijn trouwe stalen ros liet zich deze nonchalance van mijnentwege wekenlang welgevallen. Vandaag werd het hem toch iets teveel: de laatste paar honderd kilometer zal hij toch nog eens aandacht vragen, en dat doet hij op zijn eigen, onnavolgbare wijze.

De Calvados is erg heuvelachtig met koppige hellinkjes. Niet dat ik dit betreur, maar toch word ik sneller moe dan bvb. in de vlakkere Vendée. Laat nu net in zo’n heerlijke afdaling naar de vallei van de Orne een verroeste spijker de achterband doorboren. Onmiddellijk voel je de stabiliteit verminderen. De band loopt snel leeg, afladen en vaststellen dat de buitenband gewoon tot op de draad versleten is: het draagvlak zit vol openingen, kun je nagaan! Zo behandel je toch je trouwste dienaar niet. Michel Vandenbossche mag misschien naast zijn dierenorganisatie Gaia een vereniging oprichten ter waarborging van de Rechten van de Fiets. Met zijn radde tong zal hij me dan aanklagen, en ik – ocharme – zal geen verweer hebben: niets dat mijn onachtzaamheid jegens de tweewieler zal goedpraten. En die kerel zal er nog subsidies voor opstrijken ook!!!

Okee, het stalen ros krijgt maar niet genoeg van mijn hernieuwde aandacht: nieuwe binnenband, gloednieuwe buitenband (ik heb altijd één in reserve), wiel weer monteren, en dan… draait de asmoer door. De schroefdraad ervan is beschadigd, de moer bijgevolg onbruikbaar. Maar zelfs een moer heb ik in reserve.

En dan denk je dat meneer tevreden is. Niets daarvan! De spaken vertonen teveel speling, er is er al één gebroken. Enfin, nog een tiental kilometer al “mankend” tot in een klein pittoresk stadje. Morgen moet ik toch eens een fietsenmaker opzoeken.

De lui hier in Thury-Harcourt leggen me in de watten: gratis bed en douche, morgenvroeg gratis ontbijt. Eigenlijk verdien ik het niet, slechte meester die ik ben!