Ik heb toch altijd geluk, hé

De spontaniteit, de vanzelfsprekendheid waarmee de bevolking me een kop koffie aanbood, indertijd in de Ardennes-Champagne, of zelfs een maaltijd (op Pasen en Paasmaandag), dat valt me weer te beurt bij de Bretoenen hier: vriendelijke boerenmensen.

Typisch “Belgisch” weer – regen én zon – vergezelt me, totdat ik in de verte een wereldberoemd contour ontwaar: een rots met een paar bouwwerken erop, bekroond met een forse torenspits. De Mont-Saint-Michel lonkt al, terwijl ik me nog in Bretagne bevind. Op de grens met Normandië overwelft de zon de befaamde abdij met een fraaie, dubbele regenboog. Fotograferen kost tijd, want van minuut tot minuut wijzigen de stevige wolken de lichtintensiteit. Het geeft de rots een mysterieus aspect, ietwat onheilspellend zelfs…

Weinig plaatsen in Europa, waar de grip van onze satelliet op onze planeet zo duidelijk is als hier in de baai: het verschil tussen eb en vloed, dat tot twintig meter kan bedragen, daar waar de Noordzee aan onze kusten “slechts” een vijftal meter schijnt te kunnen bewegen, en de Middellandse Zee omzeggens niet van haar plaats komt. Maar hier, aan de Normandisch-Bretonse kusten, gaat de oceaan nogal spectaculair tekeer. Een wagen, onvoorzichtig geparkeerd, verdwijnt in een mum van tijd in de golven, ondanks de waarschuwingen die overal door de luidsprekers weerklinken. “Ach, dat gebeurt hier één- of tweemaal per jaar”, vertelt me de baas van het hotel waar ik mijn intrek heb genomen: “En geloof het of niet, mijnheer, die wagen behoort niet toe aan een toerist, want die zijn veel te voorzichtig. Het gaat gewoon om iemand die hier woont of werkt!”

Niet te geloven, maar hoe dan ook: gebeurt dat slechts tweemaal per jaar, dan moet het toch wel lukken zeker dat het net nú voorvalt, nu ik hier passeer. Ik heb toch altijd geluk, hé! De eigenaar van de auto zal wel heel zuur kijken als hij de verdwijning van zijn vierwieler vaststelt.

Mijn mosselen, en de wijn smaken er niet minder om…