Eventjes oneerlijk gespeeld: Jato geeft me een lift met de auto

Jato had het voorspeld: ik ontwaak pas rond tienen. Zou hij gisterenavond iets in de wijn gedaan hebben? Ik acht hem ertoe in staat!

Nu ik me weer op de Camino bevind, komt er een zekere zorgeloosheid over me: ik durf weer van dag tot dag te leven, geen haast.

De hele bagage moet van de tweewieler omdat de achterste band druk verliest. Ik ondervond al zoiets sinds mijn vertrek uit Santiago: alle dagen bijpompen, vaak zelfs tweemaal dagelijks. En gisteren, tijdens de vijfentwintig kilometer lange afdaling van de Pedrafita was de stabiliteit soms ver zoek. Ik vervang de binnenband, en heb het wiel nog niet opnieuw gemonteerd of Jato stelt me voor mijn hele hebben en houden in zijn aanhangwagentje te leggen en met hem mee te rijden tot Rabanal waar hij zijn tomaten gaat verkopen.

Het is wat tegen mijn principe, want graag zou ik de hele reis, elke kilometer op eigen kracht willen afleggen. Maar Jato blijft aandringen: “’s Zondags werk je toch niet, de bergen zijn toch veel te hoog en het is veel te warm.” Eerlijk gezegd kan ik een rustdagje wel gebruiken. Dus passeren we wat later het centrum van Ponferrada en beginnen aan de klim naar 1500 meter. Het lijkt of ik voor het eerst in mijn leven in een auto zit: die gaat vanzelf de berg op. Pas nu begin ik te realiseren welke inspanningen ik al heb moeten leveren. En Jato vraagt zich voortdurend binnensmonds af: “Wat sleurt die kerel toch allemaal mee?” Zelfs de auto heeft er moeite mee.

In het spookdorp Manjarín, boven in de bergen, doet Jato een doos tomaten cadeau aan de refugehouders. Tomas is er erg blij mee, en Loïs, met haar wittekop Christian, begroet me nog uitbundiger dan de eerste keer. Opnieuw nodigt ze me uit voor het late middageten. Daarom koppelt Jato zijn aanhangwagentje los en neem ik afscheid van hem. Loïs, slim als ze is, schakelt me in als tolk om een conversatie te kunnen voeren met een viertal... Vlamingen.

Tegen vijfen richt ik het stuur richting IJzeren Kruis, klim nog een kwartiertje en laat vervolgens de fiets zelf zijn weg zoeken tot in El Ganso. En nu de achterband wel hard is, blijft mijn trouwe vriend zeer goed bestuurbaar in alle omstandigheden, bij alle snelheden.