Goed! Beter! Nog beter!

De dag begint goed, want dankzij een stevig ontbijt vormt de klim vanuit de vallei van de Taag naar de Meseta van Castillië en León – een hoogteverschil van zowat zeshonderd meter – geenszins een probleem. Ik zie twee Madrileense fietsers, slechts half zo zwaar geladen als ikzelf – ik ontmoette hen reeds eerder – en passeer hen om hen daarna steeds meer achterop zien te raken. Verschrikkelijk frustrerend moet dat zijn, iemand zien passeren die veel zwaarder geladen is, en dan de ziel uit je lijf rijden, en toch niet kunnen volgen. Ja, ik geniet. Slecht, doorslecht karakter…

Vijf kilometer voor Salamanca verwijzen de bewoners me naar het voetbalveld. Er is een kraan met drinkwater, goed. Maar daarna geven ze me de sleutel van de kleedkamer: “Daar kunt u zich douchen, en als u wil, mag u er zelfs overnachten.” Het is onweerachtig, dus ben ik maar al te dankbaar. Net wanneer ik de voorbereidingen tref om te koken, nodigen de buren me uit voor het avondmaal, want zoon Gabriel was in 1993 te voet op weg vanuit Pamplona naar Santiago.