België in shocktoestand

Neen beste lezer, vandaag geen etappe. Maar ik moest de was doen. En ik ben nogal lui. Hier in Taizé zijn geen wasautomaten. Liever elf kilometer naar Cluny fietsen! Daar doet de moderne techniek het werk, terwijl ik een glaasje wijn bestel op een zonovergoten terrasje en even een krant doorblader die daar door een Italiaan werd achtergelaten.

Ik ken geen Italiaans, maar wie zich in bijna perfect Frans weet uit te drukken, en wat Spaans heeft opgeraapt in Spanje en nog wat flarden Latijn in zijn hoofd heeft – schamel restant van zes jaar middelbare studies – doorgrondt ook de taal der muziek zonder al te veel problemen.

Op de voorpagina nieuws uit eigen land: het mysterie van de verdwenen meisjes – de laatste jaren zijn er in België verscheidene spoorloos geraakt – is opgelost en een seriemoordenaar uit de streek rond Charleroi is aangehouden. Geen van de verdwenen meisjes is me bekend – hoewel hun namen en hun foto's indertijd in alle dagbladen hebben gestaan, en op raambiljetten in auto's, achter vensterruiten enz… Ook hun moordenaar ken ik niet. Wat kan zo iemand bezielen? Wat voor zin heeft dit lijden voor de ouders? Een zieke die lijdt kan nog trachten zijn ziekte te aanvaarden. Maar diegenen die om hun eigen vlees en bloed rouwen, zij zelf zijn niet betrokken geweest bij de moord op hun kind. Zij hebben ze niet zien sterven, konden geen afscheid nemen en beseffen waar al te goed in welke gruwelijke omstandigheden de dood kwam… Kunnen zij aan deze rouw, dit onnoemelijk lijden, kunnen zij daaraan nog een zinvolle betekenis geven? Kunnen zij daarmee nog (leren) leven? Kunnen zij daaruit zelf lessen trekken?

Ik hoop dat ik op deze vragen nooit zelf het antwoord zal moeten zoeken…