De kloof

Twee uurtjes fietsen brengen me in Ronda, een stadje doormidden gekliefd door de zowat honderd meter diepe Tajo-kloof. Het noordelijke deel is nogal toeristisch, lawaaierig. Het uitzicht over de kloof is evenwel zo indrukwekkend dat ik onmiddellijk mijn intrek neem in een pension.

De hele dag loop ik rond van de ene naar de andere bezienswaardigheid. Beide stadsdelen zijn door drie bruggen met elkaar verbonden: de Moorse- en de Oude Brug liggen laag over het riviertje aan het begin van de kloof. Maar de Nieuwe Brug overspant de Tajo honderd meter hoog. Het is de voornaamste trekpleister van dit Mekka van de stierengevechten, en meteen ook hét symbool van het stadje. Maar daarmee is alles niet bezichtigd! Het zuidelijke deel van dit oord is minder druk, maar de monumenten zijn er niet min: een oude minaret en een tot kerk herbouwde moskee drukken me eens te meer met mijn neus op het muzelmaanse verleden van Andalusië, samen met het Moorse badhuis.

Een siësta op een rustig pleintje wordt afgebroken door het luide geroep van een wat oudere man tegen twee knapen van een jaar of twaalf, dertien. De ouderling herkent zijn gestolen fiets en houdt één van de bengels stevig vast, samen met de fiets in kwestie.

• Laat me los, ik heb die fiets eerlijk gekocht!
• Niks van! Ik ga de politie bellen.

Roept de man naar enkele buren “of zij zo goed willen zijn te telefoneren”. Hij drijft de jongen in een hoekje en richt zich nog tot een andere buur – alle huizen hebben hier blijkbaar geen telefoon. En dan gebeurt alles heel snel en komisch tegelijkertijd: het vriendje van de vermeende dief neemt plots de benen, de ouderling zet heel even de achtervolging in, maar realiseert zich te laat dat die jongen eigenlijk niets met de diefstal vandoen heeft. Daarvan profiteert uiteraard ook de jongen met de gestolen fiets. Snel neemt hij de benen, mét de fiets.

• Hé! Hier jij, kom terug! Wacht tot ik je te pakken krijg!

Maar snotneuzen van twaalf lopen nu eenmaal heel wat sneller dan oudere mannen met een buikje. En dan is die vent nog kwaad op míj, omdat ik de achtervolging niet heb ingezet. Om geen ruzie te krijgen zoek ik dan maar wat verder een ander rustig plekje.

Ik maak kennis met een Deens koppel die een fietsreisje maken door de bergen rond Ronda, maar ’s avonds inviteren Jacques en Mieke uit Tienen me voor een diner in een klasserestaurant. Heel gezellige avond, en hun adres wordt aan de sponsorlijst toegevoegd. Zij krijgen dus ook een kaartje vanuit Santiago.