Gelukkige verjaardag

Mijn fiets heeft de nacht buiten doorgebracht, op een braakliggend terreintje van de gemeente. Tijdens het manoeuvreren van het rijwiel in de richting van de rijweg lopen beide banden plots leeg. Geen wonder: een stekelige, droge plant heeft zijn keiharde doorns doorheen het rubber gedreven. Zo begint mijn zesendertigste verjaardag. Maar mijn humeur lijdt er niet echt onder, want het komische van de situatie dringt onmiddellijk tot me door.

Het fonteintje in het schaduwrijke centrum vormt de ideale plek om te ontbijten, de fiets weer op de been – of op de band? – te helpen, het middageten klaar te maken en de siësta te houden. Heel de ochtend ben ik zoet met de plakkertjeskermis: een kleine twintig doorns verwijder ik uit de voorband. De achterband is nog veel meer gehavend, en er zit niets anders op dan hem in de container te gooien. Het dorpswinkeltje verkoopt binnenbandjes, maar alleen voor mountainbikes. Mijn reserveband is dus voor het achterwiel bestemd, en de voorband maak ik met een zestal plakkers weer bruikbaar.

Tijdens een kort ritje van zowat dertig kilometer danst de weg op en neer; gelukkig niet zo steil als indertijd in Toscane. De Spaanse remblokjesindustrie draait dus niet zo welvarend als de Italiaanse, zoals ik op 4 juli aan den lijve ondervonden heb. Genietend van de uitgestrekte vergezichten bewonder ik, heel ver in het oosten, de toppen van de Sierra Nevada, waar de Mulhacén met zijn slordige drieduizend vierhonderd meter hoog bovenuit torent, de top onder een sneeuwlaagje bedekt, dat schittert in de zonnestralen.