Opstootje met een Duitse bijbelvreetster

De cijfers van mijn cyclo- computer geven vandaag slechts de afstand weer tussen het station te Cormatin en de Taizé-gemeenschap. Voor het eerst ziet mijn familie me eens echt in actie, want ik moet bergop, en ze zullen het wel zelf toegeven: met al die bagage gaat dit toch behoorlijk vlotjes.

Wanneer de eucharistie ten einde loopt klampt een kleine Italiaanse dame me bijna wanhopig vast, en tracht me druk taterend duidelijk te maken dat ze een foto zou willen maken van haar zoon – de priester naast broeder Roger. Een forse Duitse, duidelijk een zeer strenge vrouw – een echte “gendarm” zoals wij Vlamingen dat uitdrukken – belet de Italiaanse dit op alle mogelijke en onmogelijke manieren. Het is dezelfde waarmee wijzelf gisterenavond in de slaapvertrekken problemen hebben gehad.

Op zeker ogenblik slaat ze de arme Italiaanse gewoon haar camera uit handen, en het toestel was zeker stukgevallen als ik het niet vliegensvlug onderschept had. Akkoord! De broeders hebben liever niet teveel lichtflitsen in de kerk. Doch anderzijds: welke moeder kan je nu een foto ontzeggen van haar zoon-priester die concelebreert in Taizé? Want zei Christus niet: “De mens is er niet voor de wet, maar wel de wet voor de mens.” Ik zit er wat mee, niet uit medelijden met de kleine Italiaanse, niet uit wrevel jegens die Duitse “gendarm”, maar wel omdat hier een materie wordt aangeraakt die mij persoonlijk zeer na aan het hart ligt: wet en reglementen versus anarchie. En Jezus’ antwoord is noch wit, noch zwart, maar geeft blijk van evenwicht tussen de wet en het gezond verstand.

Dus breng ik het fototoestel in gereedheid, kijk even de Duitse recht in de ogen, en wanneer deze boos en machteloos haar schouders ophaalt druk ik de ontspanknop rustig in en geef het toestel terug aan de kleine Italiaanse. Daarna wordt het weer rustig in dit deel van de kerkruimte.