De Aubisque geeft je vleugels

Het zonnetje is heel wat bescheidener, na de drukkend hete dag gisteren. Zo fris als een pasgewassen onderhemdje klim ik nog even tot boven op de Col du Soulor. Dan gaat het zachtjes naar beneden, de adembenemende, griezelig wilde Cirque du Litor in. De weg hangt er tegen een omzeggens loodrechte rotswand van vele honderden meter hoog. De eerste kilometer naar de Aubisque is vals plat, maar dan krijg ik de ene na de andere kuitenbijter voor de wielen. Toch klaar ik de klus in minder dan een uur. En ik ben nog lang niet aan het eind van mijn Latijn.

De afdaling is veel, veel erger; niet voor de benen – uiteraard – maar wel voor de handen die bijna doorlopend de remmen moeten dichtknijpen. Met meer dan dertig kilogram bagage lopen de velgen al gauw warm. Om de paar kilometer moet ik drie, vier, zelfs vijf minuten halt houden, want het is nu niet het moment om een wiel stuk te remmen. De vorige keer ligt nog vers in mijn geheugen.

Te Laruns begin ik onmiddellijk aan de klim van zomaar eventjes negenentwintig kilometer naar de Pourtalet-pas. Hoewel die zo’n negentig meter hoger is dan de Aubisque, verloopt het klimmen heel wat geleidelijker. Een Bretoen die zich over mijn vrij hoge tempo verbaast, nodigt me uit voor de picknick, samen met zijn gezin. De spanning in mijn kuitspieren is sinds de klim deze ochtend nog niet afgenomen. De Aubisque geeft me vleugels en reduceert de Pourtalet tot een relatief makkelijke klus die ik in dik vier uur afhaspel zonder me kapot te rijden. Zo rij ik vrij ontspannen Spanje binnen. De eerste kilometers gaan uiteraard vanzelf, en de weg daalt niet zeer steil: dus remmen los, veertig tot vijftig kilometer per uur, enkel een berekende remstoot voor een bocht.

De Aubisque en de Pourtalet op één dag: bewijs dat ik me goed voel. Verder commentaar overbodig.