Ongekunstelde gastvrijheid

Vroeg vertrokken om de Cité te Carcassonne te bereiken vooraleer de massale aanwezigheid van toeristen me teveel wordt. Het grootste deel slentert rond tussen de souvenirwinkeltjes en cafés van de versterkte stad. Maar voor de indrukwekkende wallen – werelderfgoed, beschermd door UNESCO – hebben er maar weinig oog. Des te beter voor mij.

Wanneer de drukte groeit hou ik het voor bekeken. Langs kleine wegels geniet ik nu reeds drie dagen van mijn favoriete vakantieland, dat zich van zijn charmantste zijde laat zien. Afgelegen dorpjes, praatje met de bewoners, kampeerterrein van de gemeente. En als er geen kampeerterrein is, dan màken ze er één. Want deze lui zijn niet weinig fier een zeldzame bezoeker te ontvangen, en ik word dan ook zeer welwillend bejegend – wat ik van de Fransen overigens gewend ben.

Ja, vele Vlamingen, Nederlanders, Duitsers die de Fransen niet zo lief vinden. Maar zij kennen alleen die streken waar de lokale bewoners het natuurschoon – in illo casu: de zee – als hun eigendom zijn gaan beschouwen en alleen daarom al de bezoekers schaamteloos uitmelken. Mij zien ze daar nooit meer, zoals ik enkele dagen geleden gezworen heb. Campings waar zwembad, filmzaal en tennisterrein in de excessieve prijs zijn inbegrepen, maar waar je wel dient bij te betalen voor iets eenvoudigs en elementairs zoals een warme douche. Niets van al deze uitbuiterij, hier in het stille binnenland; slechts minachting voor hun landgenoten aan de kust.

Gelukkig hebben de lui in de Gorges du Tarn of de Canyon du Verdon hun verstand nog niet verloren. Zij bieden de verrukte bezoeker waar voor een maar al te eerlijke prijs, zoals het goede ambassadeurs betaamt. En dat geldt eveneens voor deze streek tussen Hérault en Aude.