Robert haalt oude herinneringen op

Ongelooflijk onverwachte ontmoeting met oude bekenden die ik liever zelf aan het woord laat:

Na verschillende pelgrimsboeken nagekeken te hebben op de weg, en reeds alle hoop opgegeven te hebben zegt Robert op onze terugweg opeens: “Kijk hier Nicole, is dat Ludo niet?" Een beetje verder stoppen we om hem beter te bekijken, en waarlijk, het was onze Ludo! Hij had ons ook niet herkend bij het voorbijrijden. Wij rijden naast hem, en daar was de grote ontmoeting! Enkele minuten later werden foto's gemaakt, en de ontmoeting werd afgesloten in de eerstvolgende bar in Najera, waar veel herinneringen werden opgehaald over Ludo’s reis.

Nicole en Robert.

Nicole en Robert wisten dat ik op bedevaart was en hadden ergens gehoopt op een ontmoeting. Ze vonden geen enkel spoor van mij, en vandaag, toen ze volledig ontmoedigd terug naar huis reden, toen voltrok zich een klein mirakel. Voor mij is dit geen toeval meer, en ook zij beiden wijden het eerder aan de Voorzienigheid.

Ik mag de fiets in de bar parkeren en keer met beide medepelgrims per wagen terug naar Santo Domingo de la Calzada – al voor de derde keer deze zomer – om een dagschotel te smaken in het restaurantje waar Robert zich in 1994 samen met drie reisgezellen karikaturaal liet vereeuwigen in het gulden boek. Op zijn verzoek brengt de kelner hem het oude boek van 1994. Bij het zien van zijn portret komen de herinneringen weer naar boven.

In Najera nemen we - na een kopje koffie - afscheid. Maar Nicole en Robert zullen vandaag wel niet meer in België aankomen, doch hun reis met een dagje moeten verlengen. Dat deert hen evenwel niet, want ik heb zo'n vermoeden dat zij aan deze onverwachte ontmoeting minstens evenveel deugd hebben beleefd als ikzelf.

Ik vervolg mijn rit naar Logroño, overweeg in Navarrete te overnachten wegens de regen, maar kan dan toch tamelijk droog de grote stad bereiken. Vreemd, maar ik herken Logroño niet meer: nergens vind ik het oude centrum terug in de wirwar van brede lanen die door nieuwbouwwijken lopen. Daarom besluit ik maar om door te gaan tot in Viana, waar ik een vrijwel lege refuge aantref. Met enige improvisatie slaag ik erin iets klaar te maken dat op spaghetti bolognaise lijkt. Maar het smaakt wel.