Ik kom even niet meer uit mijn woorden

Nog maar net een paar honderd meter over de grens, en al een ontmoeting met fietser José uit Alicante. Pas nu word ik goed geconfronteerd met het probleem om van het Italiaans naar het Spaans over te schakelen: tien vergeefse pogingen om deze sympathieke Catalaan te overtuigen iets langzamer te spreken. (Ik spreek zelf de taal tamelijk vlot.) Terwijl Italië de culturele erfgenaam van het antieke Rome is, draagt Spanje de militaire sporen van Augustus’ legioenen. Komisch hoe José de Italianen als praatziek afschildert. Niet moeilijk wanneer je zelf zowat veertig lettergrepen per seconde uitbraakt, als een mitrailleur: om een Spaanse conversatie van één minuut in het Italiaans te herhalen heb je een half uur nodig! Het zal weer even wennen worden aan de andere zijde van de Pyreneeën.

Te Menton vind ik een voortreffelijke jeugdherberg, en dus de mogelijkheid me nog eens grondig af te schrobben onder de douche. Het is trouwens nodig, want de korte maar krachtige klim vanuit het centrum, en de zwoele lucht maken dat het zweet blijft kleven op de huid.