Kamperen op een voetbalveld

Doe maar geen moeite, want het dorpje Moman vind je op geen enkele wegenkaart terug. Ik heb vandaag niet echt mijn dagje: wat oververmoeid, want gisteren was de langste rit (in duur, niet in afstand) van mijn hele reis. Hier in de bergen, wind tegen, hier is het gekkenwerk om dagelijks honderd kilometer af te leggen. Mijn knieën deden wat pijn, mijn kuiten en dijen zijn duidelijk overwerkt.

Om eerlijk te zijn is mijn humeur niet echt opperbest, en de vermoeidheid is daar niet vreemd aan. Maar depressief? Nee hoor! Daarvoor is het weer veel te mooi.

Vanuit A Coruña volg ik een drukke rijweg, maar na een vijfentwintig kilometer heb ik er genoeg van. Nu zijn de beklimmingen niet meer te tellen, en tot tweemaal toe ben ik verplicht een uitgebreide rustpauze in te lassen. De tweede keer overweeg ik zelfs om ter plaatse – een vers gemaaide hooiweide – te overnachten. Maar wildkamperen, ver van de bewoonde wereld, is nooit een aantrekkelijk idee geweest voor mij. Bovendien is de helling iets te steil om comfortabel te kunnen slapen, en er staan overal kleine disteltjes.

Dus rij ik nog twee stevige heuvels verder – mijn ergste inzinking is voorbij – en beland in Moman, een piepklein dorpje, niet meer dan enkele huizen en een kerkje, gegroepeerd rond een klein kruispunt. In het cafeetje vraag ik toelating om op het voetbalveld te mogen overnachten. En niemand vind dat blijkbaar een probleem.