Het centrum van de kosmos

Heel lang geleden… Zo begonnen alle sprookjes die de nonnetjes in de bewaarschool ons vertelden toen we nog kleuters waren. Dit stukje begint op dezelfde wijze.

Heel lang geleden geloofden de mensen dat de aarde het middelpunt van het heelal was. Alle sterren, planeten, ja zelfs de zon, alles draaide rondom ons. Waren we fier omdat we ons in het centrum wisten van Gods schepping.

Maar dan komt die Gallileï toch niet deze droom stukslaan zeker, omdat hij twee stukjes geslepen glas in een kartonnen koker van een rol WC-papier had gemonteerd, en daardoorheen naar de sterren had gekeken. Zelfs toen de paus hem vriendelijk vroeg om zijn woorden in te trekken vertikte die koppigaard dat. Slecht karakter zeker…

Ongelijk had hij, die Gallileï. En dat beweer ik. En ik kan het weten, want ik heb al bijna vijfduizend kilometer de pedalen van mijn tweewieler rondgedraaid.

Niet de zon, ook niet de aarde is het middelpunt. Ik ben het centrum. Onbeweeglijk, op één punt, zo duwen de wielen de aarde achteruit, en samen met de aarde de hele circus van zon, planeten, sterren en melkwegstelsels, pulsars, quasars en zwarte gaten.

Ik ben het die thuisblijft, jullie zijn het die op reis gaan. En jullie gaan precies daar waar ik het wil. Stuur ik zuidwaarts, dan duwen mijn buitenbanden het aardoppervlak, met jullie erbij, naar het noorden. Zo drijf ik jullie rond in alle richtingen, totdat jullie weer in het centrum van de kosmos toekomen: bij mij dus.

Vandaag heb ik in mijn almacht besloten de zgn. Scheve Toren van Pisa naar het middelpunt te halen. Die Toren staat echter niet scheef. Al de rest helt over. Heel de wereld die gelooft dat de Toren zuidwaarts overhelt. Je reinste nonsens, en dat beweer ik. En ik kan het weten, want ik heb al bijna vijfduizend kilometer de pedalen van mijn tweewieler rondgedraaid. Bovendien ben ik het middelpunt van het heelal.

Toevalligerwijze stond mijn fiets met zijn neus naar het noorden geparkeerd. Telkens bolde hij vanzelf vooruit: het beste bewijs dat het aardoppervlak, met alles erop en eraan, naar het noorden overhelt. Behalve de Toren natuurlijk, want die staat zo recht als maar kan zijn.

Arme, arme ingenieurs die jarenlang hun hoofd gebroken hebben over hoe ze de Toren konden redden. Nachtenlang niet geslapen, geen stevige vrijpartij, zodat vrouwlief op een blauwe maandag de echtscheidingsprocedure in gang zette. Er waarom? Waarvoor? Om het gevecht tegen een illusie. Die Toren heeft nooit scheef gestaan. De middeleeuwers mochten dan al wat gek zijn, zoals je elders in dit reisverslag leest, ze waren verdomd goeie bouwers. Die Toren staat recht! En ik kan het weten, want ik heb al bijna vijfduizend kilometer de pedalen van mijn tweewieler rondgedraaid. Bovendien ben ik het middelpunt van het heelal. En ik heb die Toren tot hier bij mij in dat middelpunt bewogen zodat ik met eigen ogen heb gezien dat hij kaarsrecht staat!

’s Avonds in de jeugdherberg gezellige discussie hierover met twee Fransen. Haha…