Bezoek van familie in Santiago

Precies twee maand geleden liet ik mijn thuis in de steek. Ik moet mezelf dwingen kalm te blijven nu het bezoek van Michel en Chris dichterbij komt. Het lukt me nog ook. Al moet mijn kalmte altijd gerelateerd worden aan de onrustige natuur die ik nu eenmaal ben. Gelukkig kennen Michel en Chris me hiervoor voldoende, en het is dan ook een - relatief - kalme pelgrim die hun kalm tegemoet loopt (of wandelt) op de Praza do Obradoiro, en hen kalm maar hartelijk begroet.

De ganse dag blijven we samen en onder het eten van een grote schotel zeevruchten smaak ik ook weer eens het plezier om nog eens het dialect van thuis te kunnen spreken, en het te horen spreken. Waarover we allemaal gepraat hebben? Ik weet het eigenlijk niet meer zo goed. Doch deze ontmoeting met bekenden, verwanten, ja, zelfs vrienden, dat is dé gelegenheid om eens bij te tanken.

Nu kan ik er weer enkele weken tegen, vooral nu ik Santiago ga verlaten, en met de stad ook het gevecht tegen de eenzaamheid – waar ik overigens zonder kleerscheuren ben uitgekomen. Op de fiets ben ik niet eenzaam, wel alleen. Maar dat is – zoals ik reeds eerder schreef – heerlijk!