Achterflap van een boek

Zoals zovelen is mijn moeder van jongsaf een gebeten verzamelaarster van Artis-Historiapunten, en steken de boekenkasten thuis vol met lectuur van deze uitgever. Moeder heeft, op één of twee na, alle boeken die ooit door Artis en/of Historia werden uitgegeven. En ze is fier op haar verzameling, op haar eigen, ongecompliceerde manier. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven heel wat in deze boeken te hebben gegrasduind, zowel als voorbereiding van mijn reis in 1996, als van deze reis.

Ons ma heeft zo haar eigen slimmigheidjes om in een mum van tijd aan de benodigde punten te raken bij het verschijnen van een nieuw boek of een nieuwe reeks. Geen enkel punt thuis mag verloren gaan: op school vroegen wij de verpakkingen van het snoepgoed van onze vriendjes. Zelf ontdeed ze onze zoetigheden al van de verpakking vooraleer deze in ons eetzakje weg te bergen. Op bals en andere drinkgelegenheden haalt ze de lege chipszakjes rond om er de punten onmiddellijk uit te scheuren, en andere verpakkingen houdt ze bij, in afwachting dat de producent van dat welbepaalde artikel een actie houdt waarbij supplementaire punten te rapen vallen.

Bijvoorbeeld de margarinevlootjes: blijkt plots de letter P op deze verpakking veel punten waard, dan haalt ze alle opgespaarde vlootjes tevoorschijn om met typisch vrouwengeduld die letter P overal uit te knippen en op een actieformulier te kleven. Wanneer diezelfde producent drie jaar later een soortgelijke actie lanceert, met de letter T, strijkt ons ma even zo snel de bijkomende punten op. Zo steekt in een hoekje van onze kelder een paar kubieke meter verpakking, alles mooi geordend, en overal letters of figuurtjes uitgeknipt.

Zelfs op reis ontsnap ik niet aan haar verzameldrift. Vlak voor mijn vertrek vond ze in mijn eetzakje nog wat zoute nootjes, mét Artis- Historiapunten. Dat lege zakje zit nog steeds ergens in mijn bagage, uit respect voor mijn moeder. Waarom ik dit allemaal vertel? Wel, er bestaat zo’n Artis- Historiaboek over Italië. En op de achterflap van dat boek prijkt een zeer mooi beeld van een stadje waar ik vandaag mijn siësta heb gehouden: Peschici.

En in het echt is het nog veel mooier dan op de foto. De witte huizen reiken tot de uiterste rand van de hoge, in zee vooruitstekende rots. Diep onder het stadje, aan de voet van die rots, kleden de zonnebaders zich iets warmer, want de temperatuur is vandaag niet echt aan de hoge kant. Vanuit het haventje kan je de overzet nemen naar een paar eilandjes, op een twintigtal kilometer benoorden de Gargano.

Nog vooraleer ik de laatste badplaatsjes van deze Gargano bereikt heb, ontvouwt zich een prachtig panorama over die noordkust. In de verte, zowat vijfendertig kilometer terug, schittert, hoog op de rots, de witte huizenmassa van het stadje op de achterflap van het Artis-Historiaboek over Italië. Mooi, weergaloos ontroerend afscheid van het Spoor op de Kuit van de Italiaanse Laars.